Σχεδόν όλα τα παιδιά της Καλαμωτής στην δεκαετία του 1960 ήταν οπλισμένα με σφεντόνες για το κυνήγι των πουλιών. Τότε ήταν πάρα πολλά στην περιοχή μας. Δεν υπήρχαν φυτοφάρμακα και άλλα δηλητήρια, για να τα εξοντώνουν.
Για να κατασκευάσουμε μια σφενδόνα, χρειαζόμαστε ένα ξύλο διχαλωτό (διχάλα) δυο ειδικά λάστιχα και ένα πετσάκι από μαλακό δέρμα, όπου θα βάλαμε τα «πολεμοφόδια», τις μικρές στρογγυλές πέτρες. Την διχάλα την φτιάχναμε από κλαδιά αγριελιάς . Διαλέγαμε το κατάλληλο, κατά τη γνώμη μας, το κόβαμε το καθαρίζαμε από τα φύλλα και τα μικρά κλωναράκια. Για να αποκτήσει το κατάλληλο, καμπυλωτό σχήμα δέναμε με σύρμα τις πάνω άκρες του και το αφήναμε κάποιες μέρες για να ξεραθεί και να σταθεροποιήσει το σχήμα αυτό. Όταν πια νομίζαμε ότι ήταν καλό, λύναμε το σύρμα και δέναμε στις άκρες της διχάλας τα δυο λάστιχα που τα βρίσκαμε από παλιές σαμπρέλες των αυτοκινήτων του χωριού. Το πετσάκι ένα κομμάτι από μαλακό δέρμα τα βρίσκαμε από πεταμένα δέρματα στα τσαγκαράδικα του Γιάννη Βαγιανού και του Κυριάκου Κάργα.
Εφοδιασμένοι με μικρές πέτρες γεμίζαμε της τσέπες μας και ξεκινούσαμε συνήθως το απόγευμα για το κυνήγι των πουλιών.Το πιο συνηθισμένο θήραμα μας ήταν ο ατόμαχος και ο περιστεράτος. Σπάνια κανένα τσαλαπετεινό. Τέτοια επιτυχία είχαν οι πιο δεινοί σκοπευτές. Ένας τέτοιος ήταν και ο Μπιμπίκος στην Αγία Κυριακή.
Σήμερα όμως, όλοι οι πιτσιρικάδες όταν δεν έχουν Σχολείο σπαταλούν το χρόνο τους πάνω από τον υπολογιστή τους και στα internet cafe. Με δεδομένα πλέον τα σημερινά πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικής προσαρμογής, τα παιδιά έχουν μείνει έρμαια της διαφήμισης που θέλουν τους ανθρώπους να νοιώθουν άχρηστοι για τον εαυτό τους και με την πεποίθηση, πως τα πάντα πρέπει να τα αγοράσεις από κάποιο ράφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου