Η ανάρτηση αυτή έχει ακριβώς να κάνει με το πρόχειρο γεύμα των παιδιών των χρόνων εκείνων,σε μια δική μου προσπάθεια αναμόχλευσης της μνήμης των παλιών και ενημέρωσης των νέων για το πως μεγάλωσαν οι γονείς και οι παππούδες τους. Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα κάνει μεγάλη προσπάθεια να απαλλαγεί από τις καταστροφικές συνέπειες του Β΄Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του εμφυλίου που ακολούθησε και να μεταπηδήσει σε μια σύγχρονη εποχή.
Τα Καλαμωτουσάκια της δεκαετίας του 1950 αλλά και αυτής του 1960 που οι αλλαγές στη χώρα γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς,μεγαλώνουν μεν σε μια κοινωνία που δεν είχε επηρεαστεί άμεσα από το μετεμφυλιακό κλίμα πλην όμως ή ζωή στο χωριό δεχόταν τις έμμεσες συνέπειες.
Η οικονομία της χώρας ήταν σε άθλια κατάσταση ,το επίπεδο διαβίωσης πολύ χαμηλό και βασίζονταν κυρίως στην πληγωμένη γεωργική παραγωγή, και στην εξωτερική βοήθεια.
Η επιβίωση στο χωριό βασίζονταν στην γεωργική παραγωγή που αποτελούσε ταυτόχρονα πηγή εσόδων αλλά και διατροφής.
Οι οικογένειες βρίσκονται αναμεταξύ τους σε παρόμοια οικονομική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από οικονομική δυσπραγία έως και ανέχεια.
Τα Καλαμωτουσάκια της περιόδου αυτής διατρέφονται από τα σχολικά συσσίτια και στο σπίτι η σίτιση ήταν από τα προϊόντα που παράγει η οικιακή οικονομία.
Εκτός λοιπόν από το κύριο καθημερινό μενού των συσσιτίων της οικογένειας δημιουργείται και ένα διαφορετικό, ας το ονομάσουμε πρόχειρο ή κολατσιό, που έχει κοινά χαρακτηριστικά για όλα τα παιδιά του χωριού.
Να ληφθεί υπόψη από τους αναγνώστες, ότι οι περισσότεροι γονείς και κυρίως οι μητέρες δεν βρίσκονται διαρκώς στα σπίτια τους γιατί απασχολούνται πολλές ώρες με τα κτήματα και τα ζώα τους και συνεπώς το πρόχειρο αυτό φαγητό ήταν μια ανάγκη γιατί ήταν πολλές φορές και το μοναδικό στο σπίτι.
Βάση των κοινών αυτών συνηθειών διατροφής αποτελεί το ψωμί που κατασκευάζεται από τα χέρια της νοικοκυράς του σπιτιού και ψήνεται στους φούρνους του χωριού.
Τα παιδιά μετά από το σχολείο ή μετά την εκκλησία την Κυριακή και το κατηχητικό με μια φέτα ψωμί στο χέρι, συναντώνται σε ένα ατελείωτο παιχνίδι στους δρόμους στα σοκάκια και τις γειτονιές του χωριού που φθάνει μέχρι και αργά το βράδυ γιατί τα γράμματα και η γνώση για τους περισσότερους μαθητές αποτελούσαν μια καταναγκαστική υποχρέωση που “καλό” θα ήταν να μην υπήρχε. Άλλωστε οι γονείς κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, αγράμματοι πολλές φορές και οι ίδιοι δεν έδιναν πολλή σημασία για την μόρφωση των παιδιών τους. Ένα μεγάλο όμως ποσοστό παιδιών με την ίδρυση και την λειτουργία του Γυμνασίου στην Καλαμωτή το 1951 τους έδωσε την ευκαιρία να μορφωθούν, παιδιά από όλα τα κοινωνικά στρώματα του χωριού καθώς και των χωριών της περιοχής που είχε σαν αποτέλεσμα την σημαντική ώθηση στην οικονομική και κοινωνική ζωή των χωριών.
Κάπως έτσι, περιληπτικά, ήταν τότε η ζωή των παιδιών στο χωριό μας και ασφαλώς δεν μπορεί να συγκριθεί με τη ζωή σήμερα, το «σωτήριον» έτος 2021. Πάντως οι άνθρωποι τότε μπορεί να περνούσαν φτωχά, τα κατάφερναν όμως και ήσαν περισσότερο χαρούμενοι και ευχαριστημένοι και κυρίως αισιόδοξοι για το μέλλον. Με τη μετρημένη και νοικοκυρεμένη ζωή που έκαναν μπόρεσαν και πάντρεψαν κορίτσια, σπούδασαν παιδιά (συνήθως αγόρια), έφτιαξαν σπίτια κλπ. Και όταν την επόμενη δεκαετία, λόγω της αστυφιλίας, έφυγαν οι περισσότεροι για τις πόλεις πρόκοψαν και δημιούργησαν, γιατί είχαν μάθει να δουλεύουν και ήσαν νοικοκυραίοι και καλοί οικογενειάρχες.
Σήμερα, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, μπορεί να έχουμε περισσότερα αγαθά, όμως δεν είμαστε νομίζω περισσότερο ευτυχισμένοι και ευχαριστημένοι από τότε και υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον, κυρίως σε ότι αφορά στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου