Γεννήθηκε στο Πυργί της Χίου και έζησε με τους γονείς του στην Αθήνα μέχρι 4 ετών. Τα επόμενα χρόνια τα έζησε στο Πυργί, με το θείο του Ηλία Παντελάρο του οποίου είχε και το όνομα του, ενώ οι γονείς του και ο νεογέννητος αδελφός του παρέμειναν στην Αθήνα. Ξανά έσμιξε με την οικογένεια του όταν σχεδόν πήγε στο Γυμνάσιο της Καλαμωτής, οπότε οι γονείς του επέστρεψαν στο Πυργί. Υπήρξε αριστούχος μαθητής με χρηματικά βραβεία και επαίνους από το Υπουργείο Παιδείας. Στο Γυμνάσιο και Λύκειο υπήρξε σημαιοφόρος, απουσιολόγος και επιμελητής επί της τάξεως στα διαλείμματα, τίτλους που έδιναν στους πρώτους μαθητές της τάξης ή του σχολείου.
Έλαβε μέρος σε θεατρικά σκετς, παρουσίασε ομιλίες και οργάνωσε εορτές και εκθέσεις, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον τοπικό Τύπο τα γενόμενα στο χωριό και στο σχολείο.Υπήρξε επιτηρητής της βιβλιοθήκης του χωριού. Σε ηλικία 15 ετών υπήρξε συνιδρυτής ομάδας προσκόπων με τον διευθυντή του σχολείου του χωριού και υπηρέτησε υπαρχηγός έως ότου έφυγε στην Αθήνα για σπουδές.
Βγήκε πρώτος στις εισαγωγικές εξετάσεις μεταξύ 5.000 υποψηφίων και εισήχθη στην Ανωτέρα Σχολή Ναυπηγών Πειραιώς. Δεν μπόρεσε να μπει στη Σχολή Ευελπίδων λόγω κοινωνικών φρονημάτων του πατέρα του και του θείου του, οι οποίοι ανήκαν μεν στην Ένωση Κέντρου, αλλά ο πατέρας του αντιστεκόταν στη δικτατορική διοίκηση του χωριού. Από το 1970 έως τον Ιανουάριο του 1976, έζησε στην Αθήνα, πάλι μακριά από τους γονείς του. Από την Αθήνα συνέχισε να προσφέρει στο χωριό: Έστελνε στο σχολείο κινηματογραφικές ταινίες τις οποίες πρόβαλαν στην πλατεία του χωριού δωρεάν.
Έφερε από την Αθήνα και εγκατέστησε στο σχολείο ραδιοφωνικό σταθμό για να παίζει λαϊκά τραγούδια με αφιερώσεις στους κατοίκους του χωριού με αποτέλεσμα να κυνηγηθεί από το καθεστώς της χούντας το 1971. Παράλληλα με τις σπουδές του εργαζόταν στα Ναυπηγεία Ελευσίνας ως ελεγκτής στο τμήμα Ποιοτικού Ελέγχου Ναυπήγησης πλοίων και έπαιρνε και μαθήματα Αγγλικής στην Ελληνοαμερικανική Ένωση κοντά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί έλαβε μέρος στις διαδηλώσεις των φοιτητών της Νομικής ενάντια στη χούντα,καθώς επίσης συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου την βραδιά που μπήκαν μέσα τα τανκς το βράδυ της 16η προς 17η Νοεμβρίου 1973. Η Αστυνομική Ασφάλεια τον παρακολουθούσε επί καθημερινής βάσης όλα τα χρόνια που έζησε στην Αθήνα μέχρι τη μεταπολίτευση. Δεν θα ξεχάσει το περιστατικά με την οικοδομή που έκτιζε ο πατέρας του στην Αθήνα και επιτηρούσε εκείνος, την ταλαιπωρία που υπέστησαν από την Αστυνομία για μια μεταξύ τους τηλεφωνικής επικοινωνίας.
Την παραμονή της 17 του Νοέμβρη του 1973, που μπήκαν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, η επιτροπή του αγώνα ενάντια της χούντας από την σχολή του, αποφασίζει να ψωνίσουν φαγητά και να τα μεταφέρουν στο Πολυτεχνείο όπου ήταν αποκλεισμένοι φοιτητές χωρίς φαγητό. Με τις σακούλες στο χέρι πήραν το λεωφορείο Πειραιάς-Αθήνα. Από το σημείο που ήταν το φωταέριο μέχρι την Ομόνοια, η οδός Πειραιώς είχε κλείσει από τους διαδηλωτές και την Αστυνομία. Κατέβηκαν από το λεωφορείο και συνέχισαν με τα πόδια προς την Ομόνοια για να πάνε στο Πολυτεχνείο μετ' εμποδίων με φωτιές σε σκουπίδια και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα. Στην Ομόνοια τους κυνήγησε η Αστυνομία με δακρυγόνα και καπνογόνα και διέφυγαν στην οδό Αθηνάς. Εκεί διαλύθηκε το γκρουπ, οπότε διέφυγε κυνηγημέ νος προς Σταδίου και μετά Πανεπιστήμιου και έφθασε Ακαδημίας. Από εκεί προσπάθησε να κατεβεί στην πλατεία Κάνιγγος με σκοπό να φτάσει στο Πολυτεχνείο.
Δυστυχώς υπήρξε και άλλο κυνηγητό από την Αστυνομία, οπότε υποχώρησε προς την Ιπποκράτους και βγήκε στην Αλεξάνδρας. Η Αλεξάνδρας ήταν κλειστή με αναποδογυρισμένα λεωφορεία και τρόλεϊ από διαδηλωτές και μετά δυσκολίας μπορούσες να περάσεις απέναντι στου Γκύζη. Από κει κατάφερε τελικά να φτάσει σπίτι του στο Πολύγωνο μετά τα μεσάνυχτα.
Την επόμενη τα ραδιόφωνα δια τυμπάνιζαν ότι υπάρχει απόλυτη ησυχία στην Αθήνα και ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Μάταια περίμενε να πάρει λεωφορείο προς το κέντρο, οπότε κατέβηκε στην Πατησίων με τα πόδια. Τι να δει; Η Πατησίων ήταν ένα πελώριο πάρ κινγκ από τανκς του Στρατού. Η Αθήνα ήταν στρατοκρατούμενη με Στρατιωτικό Νόμο. Η επέμβαση στο Πολυτεχνείο είχε γίνει με όλα τα γνωστά επακόλουθα, και με το χειρότερο την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974.Την ημέρα εκείνη βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας με σκοπό να επισκεφτεί τους συγγενείς του στο Χαϊδάρι να εορτάσει την ονομαστική του εορτή. Λόγω της επι στράτευσης ακινητοποιήθηκε όλη η Αθήνα με αποτέλεσμα να πάει με τα πόδια στο Χαϊδάρι όπου αντί να γιορτάσει, έμεινε κολλημένος στο ράδιο να δει αν τον καλέσουν στρατιώτη.
Τελικά οι φοιτητές με αναβολή δεν εκλήθησαν να παρουσιαστούν, αλλά συμμαθητές του που υπηρετούσαν στην Κύπρο τραυματίστηκαν κατά την εισβολή των Τούρκων. «Όλα αυτά τα θυμάται ακόμα σαν εφιάλτη και δεν έβλεπε την ώρα και την στιγμή να φύγει για Αμερική, να συνεχίσει τις σπουδές του παρά το ότι ο τόπος του ήταν αναντικατάστατος και πάντα χλεύαζε αυτούς που άφηναν την πατρίδα τους για την Αμερική. Ήξερε ότι η ποιότητα ζωής εκεί κάθε άλλο από καλή είναι, αφού όλοι επέστρεφαν στην πατρίδα, ναι μεν με χρήματα αλλά με φθαρμένη υγεία. Η ανάγκη όμως για ένα καλύτερο μέλλον τους ανάγκαζε να ξενιτευτούν, με πολλούς να μένουν εκεί για πάντα. Το ίδιο έκανε και εκείνος και αναγκάστηκε να ξενιτευτεί όχι για χρήμα, αλλά για να σπουδάσει και να ζήσει το Αμερικάνικο όνειρο που του άλλαξε την ζωή του.
Διαβάζοντας το site του<Εθνικού Κήρυκα> διαπίστωσα ένα αφιέρωμα για τον Ηλία Παντελάρο, που έλεγε την υπέροχη επαγγελματική του διαδρομή και την ανιδιοτελή προσφορά του στην Ομογένεια. Aποφάσισε να τον τιμήσει αναδεικνύοντας τον,< Πρόσωπο > του < Περιοδικού >, το οποίο αναδημοσιεύω στα Μαστιχοχωρούσικα Νέα.
Τα ονόματα των πλοίων της «Colonial Navigation Co.» είναι ελληνικά όπως «Μαρκέλλα», «Ανάληψη», «Χρυσοπηγή», «Έλλη» «Φωτεινή», «Μερσίνη», «Παναγία», «Πολίτισσα» και αν μη τι άλλο αποτελούν ελάχιστα δείγματα της υπερηφάνειας των ιδιοκτητών τους για την ελληνική καταγωγή.
Ο κ. Παντελάρος είναι ένας από τους υποστηρικτές της AHEPA του Ελληνικού Σχολείου και της ίδιας της κοινότητας της Αγίας Τριάδας στο Νιου Ροσέλ της Νέας Υόρκης και ασχολείται έντονα με τα δρώμενα της παροικίας των Χιωτών της Αμερικής. Η σύζυγος του Ειρήνη επίσης γεννηθείς στο Πυργί και απόφοιτος του τριτάξιου Γυμνασίου Καλαμωτής αποφοίτησε το πανεπιστήμιο Columbia της Αμερικής και έγινε Καθηγήτρια Αγγλικής σε ξενόγλωσσους μετανάστες. Υπήρξε διευθύντρια επί σειρά ετών στο Ελληνικό απογευματινό σχολείο του Νιου Ροσέλ και μαζί με τον άνδρα της εμφύσησαν την ενασχόληση με τα κοινά στα παιδιά τους, Γιώργο, Δικηγόρος και Μαρία, Πολιτικός Μηχανικός. Ο γιος του Γιώργος Παντελάρος είναι αντιπρόεδρος της «Χιακής Ομοσπονδίας».
Ο «Εθνικός Κήρυκας» αποφάσισε να τον τιμήσει αναδεικνύοντας τον, < Πρόσωπο > του «Περιοδικού».H συνέντευξη Η καθιερωμένη συνέντευξη έγινε στα γραφεία της εταιρείας του στο Μανχάταν και το προσωπικό μας υποδέχτηκε με ευγένεια και εξέφρασε την ικανοποίησή του για την απόφαση του «Εθνικού Κήρυκα» να τιμήσει τον κ. Παντελάρο.
Ο πρόεδρος της «Colonial Navigation Co.», Kenneth H. Hannan, έπλεξε το εγκώμιο του ομογενή υπενθυμίζοντας ότι αποτελεί υπόδειγμα για τη νεότερη γενιά των στελεχών της εταιρείας και ότι γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον την εμπορική Ναυτιλία, τις προοπτικές και τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Ο κ. Παντελάρος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη για την τιμή που του έκανε ο «Εθνικός Κήρυκας» και τόνισε ότι «είναι μια από τις μεγαλύτερες τιμές της ζωής του».
«Ευχαριστώ τον εκδότη-διευθυντή του ‘Εθνικού Κήρυκα’ Αντώνη Η. Διαματάρη για την τιμή που έκανε προ τεσσάρων ετών προβάλλοντας το έργο της κόρης μου Μαρίας Παντελάρου στην ανακαίνιση του Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν και γενικότερα για την προβολή του έργο του γιου μου Γιώργου, που είναι ένα από τα νεότερα στελέχη της Χιακής Ομοσπονδίας και πρόσφατα εξελέγη πρώτος αντιπρόεδρος της. Η κάθε φυλή μετράει τα επιτεύγματά της με διαφορετικά μέτρα. Εμείς οι ομογενείς θεωρούμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα από την οικογένεια και με μεγαλύτερη επένδυση από την παιδεία των παιδιών μας», επεσήμανε. Ερωτηθείς για την «Colonial Navigation Co.» επεσήμανε ότι, «ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1970 και αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύει ελληνικές και ξένες εταιρείες. Εμείς αντιπροσωπεύουμε πλοιοκτήτες, ναυλώνουμε τα πλοία, βάζουμε τους πράκτορες στα λιμάνια, κάνουμε προμήθειες, λύνουμε τεχνικά προβλήματα».
Παγκόσμιο κέντρο Ναυτιλίας
Αναφερόμενος στην πορεία της ελληνικής Ναυτιλίας επεσήμανε ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Νέα Υόρκη αποτέλεσε το παγκόσμιο κέντρο.
«Οι περισσότερες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες ξεκίνησαν από τη Νέα Υόρκη, διότι ήταν το κέντρο του εμπορίου, διότι εδώ υπήρχαν οι επικοινωνίες, οι ναυλωτές και όχι μόνο. Με την πάροδο του χρόνου, για φορολογικούς και όχι μόνο λόγους, οι περισσότερες εταιρείες άρχισαν σταδιακά να απομακρύνονται από τη Νέα Υόρκη και σήμερα μπορούμε να πούμε ότι οι περισσότερες έχουν φύγει από τη Νέα Υόρκη», είπε.
Αναφερόμενος στα καθήκοντά του σημείωσε: «Ασχολούμαι με τα τεχνικά ζητήματα και με τις προμήθειες για τα πλοία της εταιρείας μας. Το τμήμα μου χρειάζεται ανθρώπους στη στεριά. Εγώ τους βοηθώ και επιθεωρώ να γίνουν τα πράγματα καθώς πρέπει στη Βόρεια και Νότια Αμερική».
Στην ερώτηση γιατί τα πλοία είναι γένους θηλυκού, είπε: «Στα πλοία όλο άντρες είναι πάνω και πρέπει να έχουν και μια γυναίκα και γι’ αυτόν τον λόγο από αρχαιοτάτων χρόνων το πλοίο θεωρούνταν γένους θηλυκού. Το πλοίο είναι η μόνη συντροφιά τους και η μόνη ελπίδα μεταξύ ουρανού και θάλασσας». Όσον αφορά τις εντυπώσεις των ξένων σχετικά με τους Έλληνες πλοιοκτήτες επεσήμανε: «Οι Έλληνες είμαστε δαιμόνιος λαός. Η διαχείριση και η λειτουργία των βαποριών γίνεται με έναν τρόπο που άλλες φυλές δεν μπορούν να το εφαρμόσουν. Ο Έλληνας πλοιοκτήτης προσπαθεί να έχει απόλυτη και ισχυρή επιτήρηση.
Ο Έλληνας καπετάνιος και ναυτικός θα σοφιστεί λύσεις που οι άλλοι δεν μπορεί καν να διανοηθούν».«Τις προηγούμενες δεκαετίες την πρωτιά στα ναυτιλιακά γραφεία την είχαν Έλληνες, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στην αγορά και Ινδοί. Το μυαλό και την διορατικότητα του Έλληνα δεν τα έχει κανένας λαός όσον αφορά τους υπαλλήλους στα γραφεία, όσο και στα πληρώματα. Εμείς της δικής μου γενιάς αναπολούμε την εποχή εκείνη. Τότε ήταν πιο εύκολα γιατί στα βαπόρια από τον καπετάνιο μέχρι τον μούτσο ήταν Έλληνες.Προσπαθούσαν να λύσουν τα προβλήματα χωρίς να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα. Αυτό το πράγμα σπανίζει όταν δεν έχεις Έλληνες στο πλήρωμα», σημείωσε.
«Σήμερα στα πληρώματα έχουμε Ινδούς, Ρώσους και Φιλιππινέζους και κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτό που έκανε ο Έλληνας. Ο Έλληνας θεωρεί το πλοίο δικό του. Οι αλλοδαποί ναυτικοί δε εργάζονται τόσο σκληρά όσο οι Έλληνες», συμπλήρωσε.
Ερωτηθείς τι αλλαγές έχουν συντελεστεί στις τέσσερις δεκαετίες που ασχολείται με την Ναυτιλία, σημείωσε πως «τα δεδομένα έχουν αλλάξει, έχουν εκσυγχρονιστεί. Τώρα στην πλοήγηση έχουμε ένα άλλο μηχάνημα παρόμοιο με το GPS και μπορεί να οδηγήσει το βαπόρι μόνο του.
Έχουν αλλάξει τα πληρώματα, έχει αλλάξει η σημαία και ο ανταγωνισμός έχει γίνει πολύ σκληρός. Έχουν μπει στην αγορά οι εταιρείες που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, οι οποίες διαχειρίζονται χρήματα επενδυτών και μπορούν να πάρουν μεγάλα ρίσκα με αποτέλεσμα η αγορά των φορτηγών πλοίων να υποφέρει. Επιπλέον οι κανονισμοί του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας του ΟΗΕ (Inter-national Maritime Organization) έχουν αλλάξει τα δεδομένα στη Ναυτιλία.Παλαιότερα στη Ναυτιλία υπήρχαν δαιμόνιοι πλοιοκτήτες, οι οποίοι επένδυαν τα χρήματά τους, ενώ τώρα πλέον μπήκαν οι τράπεζες και τα μεγάλα ταμεία, τα οποία άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα». Όσον αφορά την ποιότητα και
ανθεκτικότητα των πλοίων ανέφερε: «Τα πλοία έγιναν αυτόματα. Εισήλθαν οι αυτοματισμοί και μειώθηκε ο αριθμός των πληρωμάτων. Η τεχνολογική πρόοδος στα πλοία είναι εφάμιλλη της προόδου στα αυτοκίνητα. Όπως στα αυτοκίνητα που σε περίπτωση βλάβης είναι δύσκολο να το βάλεις μπρος αν δεν το πας στην αντιπροσωπεία, το ίδιο συμβαίνει και με τα πλοία, διότι τα πάντα ελέγχονται από υπολογιστές.
Τα βαπόρια εκείνα τα χρόνια ήταν πιο βαριά γιατί δεν υπήρχαν τρόποι υπολογισμού της αντοχής, ενώ παράλληλα δεν υπήρχαν και τα δομικά υλικά. Τα βαπόρια σήμερα είναι πιο ελαφριά και μπορούν να μεταφέρουν μεγαλύτερο φορτίο. Εξάλλου, να σας υπενθυμίσω ότι τα τελευταία χρόνια λέγεται ότι θα τεθεί σε εφαρμογή η τηλεκατευθυνόμενη πλοήγηση των πλοίων (remote shipping) και πιστεύω πως κάποτε θα γίνει πραγματικότητα».
Ερωτηθείς για την επαγγελματική του σταδιοδρομία επεσήμανε:
«Άρχισα την καριέρα μου στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας του Ανδρεάδη, ως ελεγκτής ποιοτικού ελέγχου,στις νέες κατασκευές πλοίων το 1972.
Συνέχισα τις σπουδές μου στο ΜΙΤ με μάστερς σε Ναυπηγική,Μηχανολογία και Διοίκηση Ναυτιλιακών και Ναυπηγικών Επιχειρήσεων (MBA). Στο ΜΙΤ ασχολήθηκα
με τα ναυτιλιακά επιστημονικά και με την εκπόνηση συγγραμμάτων την περίοδο 1976-1978 μεταξύ των οποίων: ‘Οικονομική δυνατότητα μετατροπής ατμόπλοιων σε ντιζελοκίνητα’, ‘Οικονομική δυνατότητα μετατροπής καύσιμου σε ατμόπλοια από κάρβουνο σε πετρέλαιο’, ‘Πρόγραμμα κομπιούτερ να υπολογίζει τις κοντινότερες αποστάσεις μεταξύ των κυριότερων πόλεων της Αμερικής.Οικονομική ανάλυση για την εκλογή κύριας μηχανής σε δεξαμενόπλοιο.Τεχνικές φορτοεκφόρτωσης σε φορτηγά πλοία.
Εργάστηκα στο γραφείο του ευεργέτη της «Χιακής Ομοσπονδίας» Γεωργίου Λιβανού και του πεθερού του Ιωάννη Καρρά στο Μανχάταν.
«Ήμουν υπεύθυνος για τις επιθεωρήσεις και επισκευές στον στόλο των ΜΙΝΙ φορτηγών της Καραϊβικής που είχε χτίσει 48 τον αριθμό, αρχικά, για τις μεταφορές τροφίμων
του ΟΗΕ στο Μπαγκλαντές. Συμμετείχα σε έρευνα που έγινε να προστεθούν, σε ΜΙΝΙ ντιζελοκίνητο πλοίο ηλεκτρικά μεταλλικά πανιά για εξοικονόμηση καυσίμων.
Επίσης συμμετείχα στη μετατροπή ενός ΜΙΝΙ φορτηγού σε δεξαμενόπλοιο για να μεταφέρει νερό στις Μπαχάμες από την Φλώριδα. Σχεδίασα πρόγραμμα για κομπιούτερ για να παρακολουθεί τις επιθεωρήσεις των πλοίων για τις οποίες ήμουν υπεύθυνος για όλο τον στόλο της εταιρείας περί τα 100 πλοία.
Συμμετείχα σε έγκριση σχεδίων για νέες κατασκευές στην Ιαπωνία και υπήρξα επιθεωρητής για αγορά μεταχειρισμένων πλοίων», επεσήμανε.
Στη συνέχεια, πήγε στην Ιαπωνία όπου για ένα χρόνο παρακολούθησε, επικεφαλής ομάδας, την κατασκευή 2 φορτηγών πλοίων εκ μέρους της εταιρείας «Λω».
«Συνέχισα να εργάζομαι στα γραφεία του ‘Λω’ στη Νέα Υόρκη, ως
τεχνικός διευθυντής, διευθυντής προμηθειών και στο τέλος γενικός διευθυντής του γραφείου της Νέας Υόρκης, ενώ ταξίδευα για επίβλεψη επισκευών πλοίων σχεδόν σε όλο τον Κόσμο.
Κατέληξα στην «Colonial Navigation», όπου εργάζομαι υπό μερική απασχόληση ως διευθυντής τεχνικού και προμηθειών.
Έχω παρακολουθήσει αμέτρητα ναυτιλιακά συμπόσια και σεμινάρια και ως μέλος κριτικής επιτροπής σε παρουσίαση ναυτιλιακών προϊόντων.
Ως μέντορας αποφοίτων του ΜΙΤ, έχω συμβάλει σε έρευνα για αποστολή ιατρικού υλικού και μικροδεμάτων σε πλοία απομακρυσμένα από λιμάνι, με ‘drones’.
Γράφοντας τον επίλογο της ανάρτησης μου για τον Ηλία Παντελάρου, διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα ευπατρίδη γενναιόδωρο ευσεβή, ένθερμο υποστηρικτή της ομογένειας και της Εκκλησίας άτομο. Το σπάνιο του χαρακτήρα του, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η μετριοφροσύνη, η απλότητα, η ειλικρίνεια, το φιλότιμο και η μεγαλοψυχία σε συνδυασμό την αγάπη του για την ομογένεια και την γενέτειρα του, έδωσε το έναυσμα στην εφημερίδα < "Εθνικός Κήρυξ" της Νέας Υόρκης να βραβεύσει τον Ηλία Παντελάρου, αναδεικνύοντας τον "Πρόσωπο" του Περιοδικού τους, αναγνωρίζοντας έτσι την προσφορά του Ηλία Παντελάρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου