Γλυκές αναμνήσεις από το βιβλίο του Κυριάκου Λεράκη, παλιές εικόνες του χωριού μας, ένα αφιέρωμα στον Καθηγητή Νικόλαο Γαλάτουλα ,

                                ΚΑΦΕΝΕΙΟ -ΘΕΜΙΣ - ΠΑΝΩ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΛΑΜΩΤΗΣ

 Μέσα στο βιβλίο του ο Κυριάκος Λεράκης ξαναζωντάνεψε μνήμες και εικόνες  που έζησε σαν παιδί τους δύσκολους εκείνους καιρούς. Μία από αυτές είναι μία ανάμνηση στο καφενείο της πάνω πλατείας το ΘΕΜΙΣ του Αριστοτέλη Σταμούλα μαζί με τον καθηγητή Νικόλαο Γαλάτουλα. Η ήρεμη φωνή του καθηγητή καλούσε τον Αριστοτέλη να φέρει ένα γλυκό στον Κυριάκο και ένα μέτριο σε μένα παρακαλώ....Ο Αριστοτέλης ανταποκρίθηκε αμέσως στην παραγγελία.

Παραθέτω  αποσπασματικά από το βιβλίο του Κυριάκου Λεράκη τα αξιόλογα λόγια που αφιέρωσε  στον καθηγητή του Νικόλαο Γαλάτουλα.

.Από μικρός μαθητής μέχρι που εκείνος  έφυγε για κάποια γειτονιά του παραδείσου, με καλούσε για να μου προσφέρει κάτι κάθε φορά που μ΄  έβλεπε κοντά στο καφενείο.Και εγώ χαιρόμουν πιο πολύ την ζεστή του συντροφιά παρά το γλυκό και αργότερα τον καφέ.

Έλα, Ξενοφώντα, κάθισε............καλούσε και τον πατέρα μου, όταν τύχαινε να περάσει από εκεί. Δεν θα κάτσω, αξαερφάκη, γιατί θέλεις πάλι να με τρατάρης.Η πρόσκληση για γλυκό η καφέ, δεν ήταν μόνο για μένα και τον πατέρα μου. Όποιος περνούσε και τον χαιρετούσε, τον καλούσε και να πάρει κάτι. Και δεν ήταν λίγοι. 

Από πολύ μικρός μου έκανε εντύπωση η επιμέλεια που έδειχνε στην εμφάνιση και στο ντύσιμο του.Ήταν πάντα φρεσκοξυρισμένος,με κουστούμι καλοσιδερωμένο,κατάλευκο πουκάμισο και με την απαραίτητη γραβάτα. Ακόμη και το καλοκαίρι φορούσε άσπρο η κρεμ,λινό κουστούμι.Τα παπούτσια του πάλι ήταν τόσο καλογιαλυσμένα που απορούσες λες και τα πρωτοφόρεσε εκείνη την στιγμή.

Πριν ακόμα  μιλήσει μόνο με την εμφάνιση  και με ήρεμο και γλυκό του ύφος, σε καθήλωνε.Όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου της χώρας,μετατέθηκε σε μας, από το Γυμνάσιο Θηλέων όπου δίδασκε χρόνια.Δυστυχώς δεν πήρε την δική μου τάξη.Δεν φαντάζεστε πόσο λυπήθηκα τότε,,,,,,,

Σήμερα που αξιολογώ, με κάποια πείρα κι εγώ.πιστεύω ότι η διδασκαλία του να μην ήταν μια τυπική. στείρα μετάγγιση γνώσεων αλλά μια ζωντανή διδαχή που σκόπευε - παράλληλα με τις γνώσεις, - και στη διαμόρφωση υγιούς χαρακτήρα των μαθητών του,στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και προπάντων,στην αναγνώριση και στο σεβασμό των αξιών της ζωής. Δηλαδή στην ουσία της Παιδείας.

Η καλοσυνάτη του ματιά και ο καλός του λόγος μου χάριζαν αυτοπεποίθηση  και κουράγιο.

Είναι αλήθεια ότι, κοντά του, γνώρισα πολλά για τους ανθρώπους. για τη ζωή, ακόμα και για ιστορικά γεγονότα, δικά μας και ξένα, που άλλα τα είχε ζήσει ο ίδιος και άλλα τα  είχε μελετήσει από αξιόλογες πηγές.Μάθαινα χωρίς εκείνος να διδάσκει, άκουα με προσοχή χωρίς να κουράζομαι....Είχε φιλολογική και αισθητική μόρφωση που σπάνια την συναντά κανείς.

Ο Καθηγητής Νίκος Γαλάτουλας,πέρα από την άριστη επιστημονική του κατάρτιση, ήταν μια ευγενική φυσιογνωμία, με λεπτούς τρόπους,ένας σπάνιος ομιλητής, ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και αγάπη - ιδίως για στους νέους - που πάντα θα διατηρώ στη μνήμη μου......Αξιώθηκα την αγάπη του και ευεργετήθηκα από της γνώσεις του. Με τιμούσε με την προσοχή και την ευγένεια του.

Είμαι βέβαιος ότι την ίδια την ίδια καλή ανάμνηση θα διατηρούν και όσοι τον γνώρισαν και ένιωσαν, από κοντά, την ευγένεια της ψυχής του.

Ας είναι τα λίγα  αυτά λόγια  ένα εύοσμο λουλούδι εκεί που αναπαύεται,στη γη των Μαστιχοχώρων.