Μια ελάχιστη συμβολή για την αγροτική ύπαιθρο της Χίου ενόψει μιας νέας αρχής του Κώστα Προμπονά

 

Υπάρχουν κάποιοι, μαζί τους ευελπιστώ και ο υποφαινόμενος, που αναζητούν το νέο πρόσωπο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Προγραμματικά, ένα συμπαγές 40% στην Ελλάδα δεν τους ενδιαφέρει αυτή η συζήτηση, είναι πλούσιοι, έχουν νοίκια, καβάντζες, προσόδους..! Ένα υπόλοιπο 60% κυνηγάει εξουθενωμένο το μεροδούλι-μεροφάι αντιμετωπίζοντας την πολιτική ως ένα αποκρουστικό διαγκωνισμό φατριών και βαρόνων. Αν θέλει η Αριστερά να δώσει φωνή στο πάσχον πλήθος, αν θέλει η σημερινή Αντιπολίτευση, αν είμαστε ρεαλιστές ο ΣΥΡΙΖΑ, να διευρυνθεί, πρέπει πρωτίστως τα μέλη που θα βρεθούν στην Αθήνα για μια νέα αρχή που σηματοδοτεί το 3^ου Συνέδριο, να αφουγκραστούν τα αίτια της εθνικής πικρίας: Δεν θα παύω να το διακηρύσσω όσο ζω και αναπνέω «και σωφρονώ», ότι η χώρα του μαστιχόδεντρου και της φαιδράς πορτοκαλέας κατακερματίζεται από συγκλονιστικές κοινωνικές-και ως εκπαιδευτικός ας ομολογήσω και εκπαιδευτικές ανισότητες που δυστυχώς έχει «φυσικοποιήσει» ο ελληνικός «κοινός νους», ο δεύτερος πιο ατομικιστικός πολιτισμός στην οικουμένη.

Στα Μαστιχοχώρια εκλέξαμε να πάει στην Αθήνα τον καλό σύντροφο Γιώργο Γεωργίτση και εξαίρετο οινοποιό συν τοις άλλοις. Αν πάτε στην Κώμη σίγουρα θα σας κεράσει ένα ποτήρι εκλεκτό ερυθρό οίνο από την ποικιλία «Αυγουστιάτης» που μοναδικά καλλιεργεί. Έχουμε μαζί με τον Γιώργη μεράκι για τον αγνοημένο διατροφικό πλούτο της Νότιας Χίου και για την παραδοσιακή καλλιέργεια παραδοσιακών ποικιλιών σταφυλιού- ο γράφων βέβαια σε δανεικά παρατημένα παλιάμπελα που προσπαθεί χειρονακτικά να αναβιώσει. Αλλά κοντά στα κλήματα προσπαθούμε να δούμε την μεγάλη εικόνα, να διαυγάσουμε το μέλλον ή μάλλον τα πιθανά μέλλοντα σε αυτή την προνομιούχα γωνιά της Ελληνικής υπαίθρου.

Κάποτε στη Χίο  δεν θα μου επιτρεπόταν όχι μόνο να ψηφίζω αλλά ούτε να μιλάω: Είμαι και μέτοικος και ακτήμων! Την εποχή της Κλασσικής Αθήνας δεν θα είχα καν πολιτικά δικαιώματα αλλά ως οικονομικός μετανάστης επέλεξα την ακριτική ύπαιθρο που παρείχε τη δυνατότητα τροφοσυλλογής, χόρτων, ψαριών, μανιταριών, σαλιγκαριών. Μία, ας μη το κρύβουμε, εύπορη ύπαιθρος που διατηρεί ακμαίο  υποκατάστημα μεγάλου τραπεζικού Ομίλου ενώ εκατοντάδες άλλα παρόμοια στις Ελληνικές πόλεις έχουν κλείσει. Αλλά πού πήγαν όλα αυτά τα παιδιά, μαθητές και μαθήτριες που γέμιζαν πριν είκοσι χρόνια την Πάνω Παναγιά ανήμερα των Εθνικών Γιορτών; Όχι μόνο έχει μειωθεί επικίνδυνα ο μαθητικός πληθυσμός αλλά έχει αλλάξει δραματικά  η κοινωνικό-οικονομική και εθνοτική καταγωγή του.

 

Αύριο, στο Συνέδριο μιας νέας αρχής για την Αξιωματική Αντιπολίτευση χρειαζόμαστε την περιγραφή μιας απάντησης στο πρόβλημα για την αναζωογόνηση της Ελληνικής ακριτικής υπαίθρου, ειδικά υπό το φως «των πολλαπλών ευκαιριών οικονομικής ανάπτυξης» όπως ομολογεί σε πρόσφατη αποστροφή του ο πρόεδρος της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Γιώργος Τούμπος. Μια υπόθεση εργασίας είναι ότι οι νέοι μπορεί να ξαναγυρίσουν «αν αναπνεύσουν ελεύθερα» όπως λέει μια παλιά Γερμανική παροιμία. Ακόμα και σήμερα που σοβούν τα επίδικα ζητήματα της διατροφικής επάρκειας και της εθνικής ασφάλειας, τα οποία μια κυβερνώσα Αριστερά έχει ως πιο σημαντικές προτεραιότητες, οι νέοι της πατρίδας  γυρνάνε την πλάτη και σκέπτονται ακόμη καριέρα στο εξωτερικό. Ίσως δεν έχουν άδικο..!Ένα  Αριστερό πολιτικό πρόταγμα επείγει να  πείσει ότι θα ασχοληθεί σοβαρά με την τρομερή αδιαφάνεια στις επιδοτήσεις Νέων αγροτών και νέων προγραμμάτων επιδοτήσεων. Το παραπάνω φαύλο καθεστώς, αυτή η ιστορική τροχιά (pathdependency) που λυμαίνονταν όσοι είχαν πρόσβαση στο παλαιοκομματικό, πελατειοκεντρικό σύστημα της δικομματικής Μεταπολίτευσης ήταν προνομιακό μόνο για όσους φύλαγαν καραούλι στα δεξιόστροφα πολιτικά σαλόνια και βουλευτικούς θαλάμους αναμονής. Πρόκειται για ένα βαθιά οπισθοδρομικό πρόγραμμα που αδιαφορεί για τον εθνικά επωφελή στόχο της μείωσης της μέσης ηλικίας του Έλληνα αγρότη.

Ας είμαστε ρεαλιστές, προκειμένου για την αγροτική Ύπαιθρο, με την ίδια προνοητικότητα που έδειξε η κυβερνώσα Αριστερά αφήνοντας το μαξιλάρι των 40 δισεκατομμυρίων και πραγματοποιώντας υπεύθυνη εξωτερική πολιτική με τη διευθέτηση της καλής γειτονίας χάρη στη Συμφωνία για το Μακεδονικό: Προέχει σίγουρα η ανταγωνιστικότητα των διεθνώς εξαγώγιμων αγροτικών θησαυρών μας. Και εδώ οι  τοπικές κοινωνίες προχώρησαν μέχρι και τις μέρες μας δημιουργώντας τον δικό τουςπετυχημένο παραγωγικό τύπο καπιταλισμού, βασισμένο και οριοθετημένο από τις  ιδιομορφίες του νησιώτικου χώρου: Μικρή συσσώρευση κεφαλαίου, μικρός αγροτικός κλήρος και με την πλειοψηφία των οικονομικών μονάδων σε όλους τους κλάδους να είναι οικογενειακές. Το σύστημα είχε θαυμαστή σταθερότητα , ευελιξία και διάρκεια. Αλλά ολοένα και συχνότερα πια διαπιστώνουμε την καταστρατήγηση  μιας Αρχής  που υπήρξε η αιτία της οικονομικής ακμής από τα χρόνια του Βυζαντίου, της Νεαράς/Νόμου ότι «ο πλούσιος θα αγοράζει κτήματα από τον πλούσιο και ο φτωχός

από τον φτωχό». Μια Αριστερή Κυβέρνηση δεν έχει νόημα να ασχοληθεί ρεβανσιστικά με το πώς προέκυψαν οι μεγάλες περιουσίες-στη Νότια Χίο υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερεις διαφορετικές τιμολογήσεις για το ίδιο χέρσο χωράφι: Άλλη για τον Παπά, άλλη για τον κομματάρχη, άλλη για το γιο του αποβιώσαντος κομματάρχη, άλλη για τον ξένο, άλλη για τον Αμερικάνο. Όμως μια τέτοια προοδευτική  Κυβέρνηση θα εξορθολογίσει τον φόρο κληρονομιάς για μεγάλες ιδιοκτησίες που καλλιεργούνται εντατικά, θα πιέσει για την κατασκευή ηλεκτρονικής πλατφόρμας ενοικίασης μαστιχόδεντρων που θα δηλώνεται υποχρεωτικά στο Taxisnet, όλα συμβατά με το μέλλον μιας Ευρωπαϊκής γεωργίας. Δεν πρέπει να κρυβόμαστε: Αγροτική μεγαλοϊδιοκτησία σημαίνει ελάχιστα περιθώρια για συμμετοχή και πρωτοβουλία νέων ανθρώπων, ελάχιστα περιθώρια για βιοκαλλιέργεια, άρα άγρια εξάρτηση από βιοκτόνα και διασυστηματικά φυτοφάρμακα. Ας μην παραβλέψουμε και την εξάρτηση από αλλοδαπό εργατικό δυναμικό που δεν διαθέτει δυνατότητα ένταξης και κατά συνέπεια είναι εν δυνάμει υποκείμενο καταχρηστικής εκμετάλλευσης.

Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων από μια κυβερνώσα υπεύθυνη Αριστερά –εκτιμώ πώς την ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδοντας όρθια τη χώρα στην παρούσα κυβέρνηση- θα συνδράμει την πατρίδα και στη διατροφική επάρκεια και εθνική ασφάλεια. Κι ας μη ξεχνάμε και τις εκπαιδευτικές ανισότητες με τη παραδοσιακά χαμηλή προτεραιότητα στα μακρυσμένα σχολεία της αγροτικής υπαίθρου. Που αξίζει να στελεχώνονται με εκπαιδευτικούς των πιο υψηλών τυπικών προσόντων. Και να επιβραβεύονται για την επιλογή τους διδάσκοντας επιπλέον στα παιδιά πόσο ευγενές, δημιουργικό και πολύτιμο είναι το επάγγελμα της αγρότισσας και του αγρότη!