Αυτό αξίζουμε, του Γιάννη Ξενάκη

Γιάννης Ξενάκης

 Χθες μεσημέρι περπατούσα στην Απλωταριά και κάποια στιγμή βρέθηκα πίσω από μια κυρία που είχε την ατυχία να πρέπει να έχει μαζί της και το μωρό της σε καροτσάκι. Δεν υπερβάλλω πως την λυπήθηκα και η απόδειξη είναι πως γράφω σήμερα γι αυτό, με την ελπίδα ή ακόμα και την απαίτηση οι ιθύνοντες να ευαισθητοποιηθούν.

 Σταματούσε προσπαθώντας να ξεμπλέξει τα χέρια του παιδιού από τα « δίκτυα προστασίας», αγκομαχούσε να απαλλάξει τις ρόδες του καροτσιού από σπασμένα κομμάτια μαρμάρου που βρίσκονταν στον «διάδρομο πεζών», γινόταν αρσιβαρίστας για να σηκώσει το καρότσι με το παιδί για να μπει στο κατάστημα που επισκέφθηκε.

 Σήμερα σκέπτομαι.

- Όσο κι αν ζούσαμε σε καθεστώς επίπλαστης ευμάρειας με λεφτά στην τσέπη και τους τραπεζικούς λογαριασμούς, αυτό έφθανε για να μας κλείνει τα μάτια στην ποιότητα της ζωής μας?

- Όσο κι αν πληρώναμε μικρότερες εισφορές στο παρελθόν για Δημοτικά τέλη και φόρους, αυτό μας έκανε αδιάφορους για το περιβάλλον και τις υποδομές της πόλης που ζούμε?

- Όσο κι αν είμαστε ατομιστές και δεν μας νοιάζει ο τόπος και η πατρίδα μας, αυτό αρκεί για να σιωπούμε στην ταλαιπωρία έξω από τον προσωπικό μας χώρο?

- Όσο κι αν μας αρέσει να παίρνουμε κάτι που δεν μας ανήκει ρουσφετολογικά, αυτό μπορεί να είναι το κριτήριο της επιλογής των αρχόντων μας διαχρονικά?

 Φεύγοντας από την πόλη πέρασα οδηγώντας από την Σ. Τσουρή. Στην είσοδο της δεξιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αριστερά ένα σκεύασμα που βάδιζαν συμπολίτες μας και θεωρείται πεζοδρόμιο ( δρόμος για πεζούς), με αποτέλεσμα ο καθρέπτης μου να ακουμπήσει δυο απ αυτούς και να νιώθω αμηχανία ζητώντας συγνώμη. Στην συνέχεια πέρασα από κεντρικό δρόμο που επί τρεις περίπου μήνες ήταν εργοτάξιο λόγω κατασκευής νέων δικτύων. Πριν από 20 ημέρες έπρεπε να είσαι ταχυδακτυλουργός για να μην χαλάσεις τα αμορτισέρ του αυτοκινήτου από τις λακκούβες, πριν από 5 ημέρες είχε βελτιωθεί η κατάσταση με νέο οδόστρωμα, από χθες « ξηλωνόταν»και πάλι.

 Από τον Καρφά το απόγευμα οδηγούσα μέσω του οδικού άξονα Χίου- Μεστών προς τα Μαστιχοχώρια. Στην διαδρομή έπρεπε όλες μου οι αισθήσεις και τα αντανακλαστικά, όπως κάθε μέρα που οδηγώ αυτή την διαδρομή, να είναι στο κόκκινο επειδή τα 2/3 αυτών που οδηγούν, πρέπει να επανεξετασθούν αφού αποτελούν «Δημόσιο κίνδυνο».

 Αλήθεια μας προβληματίζουν όλα αυτά, ιδιαίτερα σήμερα που αναστενάζουμε από τα φορολογικά βάρη σ ένα κράτος που δεν μας προσφέρει τίποτα από όσα δικαιούμαστε, σ ένα τύπο αυτοδιοίκησης που είναι στοιχειωδώς ανεπαρκής και σηκώνει τα χέρια?

 Πως μπορούμε να μην αντιδρούμε, πως αντέχουμε να το ανεχόμαστε. Μήπως αυτό αξίζουμε?