Μήνυμα, όχι δίλημμα του Κωστή Μουσουρούλη

 

Η Ελλάδα περνά δύσκολες ώρες και έχω υποχρέωση να θέσω υπόψη των συμπολιτών μου ένα μήνυμα. Το αρνητικό (προ)αίσθημα για τον αγώνα επιβίωσης που δίνει η χώρα είναι διάχυτο και δεν είναι κατασκευασμένο. Το νοιώθουμε όλοι και μας αφορά όλους, άσχετα αν οι ευθύνες δεν είναι κοινές για όλους.

Το μνημόνιο υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια εθνική ήττα, αφού πολλά δεν έγιναν όταν και όπως έπρεπε. Διαβλέποντας πως τα λάθη της οικονομικής συνταγής του μνημονίου θα συνέθλιβαν τη χώρα, είπαμε όχι. Το κόστος ήταν βαρύ και άδικο για το λαό μας και η δικαίωση πολύ πικρή για εμάς. Διαβλέποντας τον κίνδυνο εξόδου από την Ευρώπη, είπαμε όχι σε μια νέα, απόλυτη αυτή τη φορά, εθνική ήττα στην οποία θα μας οδηγούσε η απόρριψη της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Δυο κατηγορίες δεν ‘βλέπουν’ καθαρά την ορθότητα της πολιτικής αυτής: άνθρωποι που παρασύρονται γιατί υποφέρουν και τα απομεινάρια ενός βαθιά ριζωμένου παρασιτικού συστήματος που αναθεματίζει για να μην αλλάξει τίποτε: εδώ εφιστώ την προσοχή στους πολίτες που δικαίως οργίζονται, γιατί τα συμφέροντα των δύο κατηγοριών δεν ταυτίζονται.

Με την τελευταία δανειακή σύμβαση, που σημειώνω πως όλοι θέλουν να διατηρηθεί, κερδίσαμε χρόνο. Σήμερα, με τα γεγονότα της Ισπανίας, σε μια Ευρώπη που αναπροσδιορίζεται για να ανταπεξέλθει στις παγκόσμιες προκλήσεις, δικαιώνεται και αυτή μας η επιλογή.

Η ελπίδα ότι η ακύρωση/καταγγελία του μνημονίου θα βελτιώσει τη ζωή μας είναι ψεύτικη (αφέλεια ή εξαπάτηση το έχει πει η κα. Παπαρήγα). Άλλο να καλείς τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μια πιο δίκαιη βάση, και άλλο να ζητάς τα δανεικά και μετά να κάνεις τον καμικάζι που θα τους πάρει μαζί του στον όλεθρο. Ή μήπως έτσι θα μας θεωρήσουν αξιόπιστους; Γι αυτό και όλοι, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, πράσινοι, προειδοποιούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μας θέσει εκτός: οι εγκληματικές -κατά δήλωσή τους- ανεπάρκειες ΠΑΣΟΚ έκαναν την αρχή και οι ρέμπελες παλινωδίες ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να βάλουν την τελεία στην έξοδό μας.

Τραγικό, γιατί η καθίζηση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας είναι δεδομένη και οι συγκρίσεις δεν μας ευνοούν, ακόμη και με άλλες χώρες που υπόκεινται σε μνημόνια. Το ενδεχόμενο άτακτης χρεοκοπίας είναι λοιπόν πολύ συγκεκριμένο, ενώ το μέγεθος των συνεπειών είναι άγνωστο. Τυχόν μονομερείς ενέργειες θα μας στερήσουν τη στήριξη του κρατικού προϋπολογισμού που ήδη παραπαίει και αδυνατεί να πληρώσει βασικές υποχρεώσεις.

Τραγικό, και πέρα από οικονομικούς όρους. Η Ευρώπη παρά τα προβλήματά της εξακολουθεί να είναι μια Ένωση κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ελευθεριών. “Ανήκουμε στη Δύση” πολιτισμικά, ακριβώς όπως το εννοούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έβαλε την Ελλάδα με το ζόρι στην Ένωση αυτή και της έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγει από τη μοίρα των υπόλοιπων Βαλκανίων. Το γιατί δεν εκμεταλλευθήκαμε σωστά αυτή τη δυνατότητα είναι αντικείμενο μεγάλης συζήτησης, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί λόγο συλλήβδην απόρριψης της Ευρωπαϊκής μας πορείας. Αντιθέτως. Η ίδια ξύλινη γλώσσα που απέτυχε και παρέσυρε στην καταστροφή δεκάδες λαούς που ως σήμερα πασχίζουν να ανακάμψουν, δεν είναι δυνατό να παρουσιάζεται ‘ξαναζεσταμένη’ ως η σωτηρία της χώρας μας. 

Το θέμα λοιπόν δεν είναι το μνημόνιο, αλλά το πώς θα βγούμε συντεταγμένα από αυτό. Δεν θα μας σώσουν οι κραυγές, οι λίβελλοι ενάντια στην Μέρκελ, ούτε δυστυχώς κανένα φεστιβάλ αλληλεγγύης. Ο στόχος για την εθνική μας αξιοπρέπεια είναι τριπλός: Να εξασφαλίσουμε την παραμονή μας στην Ευρώπη, γιατί με τόσα ανοιχτά μέτωπα, δεν πορεύεσαι μόνος σε ένα ταραγμένο κόσμο. Να διαπραγματευτούμε για να ανακουφίσουμε την κοινωνία και να προστατεύσουμε τους ευάλωτους, γιατί με το μισό πληθυσμό σε απόγνωση, κανένα πολιτικό σχέδιο δεν θα έχει τύχη. Να δουλέψουμε αναγνωρίζοντας και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις, γιατί αν δεν βελτιωθούν η δημόσια ζωή, οι θεσμοί, η παραγωγική βάση, η οικονομία δεν θα ανακάμψει, ούτε η κοινωνία θα στηριχθεί.

Πάλι πρέπει να κερδίσουμε χρόνο. Κι αυτό δεν θα γίνει με την αναπαλαίωση του λαϊκισμού της δεκαετίας του 1980, το ‘λεφτά υπάρχουν’ του 2009, ή το ‘καταγγέλλουμε και μετά Άγιος ο Θεός’ (για όσους έχουν Θεό). Δεν θα έρθουν έτσι πίσω οι συντάξεις, οι μισθοί, τα φάρμακα, οι δουλειές, ούτε θα ανοίξουν τα κλειστά μαγαζιά. Ούτε βέβαια μπορεί κανείς να αγνοεί τα διεθνή οικονομικά και γεωπολιτικά δεδομένα, πάντοτε ευαίσθητα για τα εθνικά μας θέματα.

Ως Νέα Δημοκρατία θέλουμε μια Ελλάδα σοβαρή. Όχι χώρα-επαίτη, αλλά ούτε και απομονωμένο τριτοκοσμικό κράτος. Θέλουμε ένα κράτος αποτελεσματικό, μια οικονομία που να λειτουργεί ελεύθερα, με δικλείδες εποπτείας και μέριμνα για τους ασθενέστερους. Δεν πιστεύουμε σε πολέμους μεταξύ εργαζομένων και επιχειρηματιών. Πιστεύουμε στη συνεργασία προς όφελος της χώρας και στους θεσμούς που πρέπει να τη διασφαλίζουν. Δεν θέλουμε ιδεοληψίες ή διαιρέσεις, αλλά κράτος δικαίου. Και θα είμαι σαφής: το κράτος δικαίου δεν το θέλει ούτε η διαπλοκή, ούτε οι κάθε μορφής μπαχαλάκηδες. Αυτοί οι δύο επωφελούνται από την έλλειψή του, αυτός που πλήττεται είναι ο μέσος Έλληνας, η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας.

Ο αγώνας για προκοπή και ανάπτυξη θα πρέπει να δοθεί με σχέδιο και μελετημένες διεκδικήσεις, αφού διορθώσουμε τα του οίκου μας. Σε αυτό καλούμε να συνταχθούν μαζί μας οι περισσότεροι. Εύχομαι και ελπίζω ειλικρινά το εσωτερικό μέτωπο της χώρας μας να κρατηθεί αραγές και ενωμένο πάνω σε μία εθνική γραμμή. Την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την απαίτηση μιας αναπτυξιακής εξόδου από την κρίση σε μια νέα μεταπολίτευση. Το μήνυμα παραδίδεται στην κρίση σας και της ιστορίας.