O Βουλευτής Χίου της Ν.Δ. στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ

O Βουλευτής Χίου της Νέας Δημοκρατίας, Κωστής Μουσουρούλης, μιλώντας σήμερα στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, έκανε τις ακόλουθες παρεμβάσεις:

Για το ενδεχόμενο σχηματισμού Κυβέρνησης:

Είμαι αισιόδοξος, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως Κυβέρνηση, και μέχρι στιγμής είδαμε ότι οι απόπειρες σχηματισμού Κυβέρνησης συνεργασιών είτε προσχηματικές, είτε ουσιαστικές, αποτυγχάνουν. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι μια Κυβέρνηση απαιτεί δυο πράγματα: ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο και προγραμματικό πλαίσιο. Το πολιτικό σχέδιο είναι ξεκάθαρο, αποτυπώθηκε στις κάλπες: αναθεωρήστε την πολιτική, κρατήστε τη χώρα εντός Ευρώ και αποκαταστήστε το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη. Αυτό μπορεί να είναι και η βάση για το προγραμματικό πλαίσιο. Το θέμα είναι, κατά τη γνώμη μου, εάν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Φαίνεται ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει. Τόσο απλά και τόσο θλιβερά.

Για τη στάση της Νέας Δημοκρατίας:

Ως Νέα Δημοκρατία έχουμε καταγγείλει το Μνημόνιο ευθύς εξαρχής. Είπαμε πού μας οδηγεί, επιβεβαιωθήκαμε δυστυχώς ότι μας οδήγησε στο γκρεμό, στηρίξαμε τη χώρα για να μη χρεοκοπήσει το Νοέμβριο του 2011. Για εμάς η λέξη τροποποίηση του Μνημονίου είχε από την αρχή καταγραφεί και ειπωθεί, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.   

Για το μήνυμα των εκλογών:

Ο κόσμος έδωσε μια σαφή οδηγία προς όλους: δουλέψτε να αλλάξει η πολιτική, να μείνει η χώρα στο Ευρώ και να αισθανόμαστε ασφαλείς.

Για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ:

Δεν ξέρω αν τα όσα εκφράζει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας, είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαβούλευσης των συνιστωσών της παράταξής του, ή όχι. Ακούμε τις τελευταίες μέρες σε συζητήσεις, να υπάρχουν αποκλίνουσες απόψεις και διαπιστώνουμε δυο πράγματα, τα οποία είναι και λίγο ασυμβίβαστα μεταξύ τους: το πρώτο είναι ότι ο κ. Τσίπρας, αργά αλλά σταθερά οργανώνει ‘αντιευρωπαϊκό μέτωπο’ στο πνεύμα του παλιού συνθήματος ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’ και το δεύτερο είναι ότι μιλά για την Ευρώπη ενώ δε διαβάζει καλά ή δε διαβάζει καθόλου τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ούτε βλέπει τους κινδύνους που υπάρχουν. Με την εμπειρία πολλών ετών που έχω στα ευρωπαϊκά, βλέπω τα σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από το κεφάλι μας και πιστεύω ότι όποιος, αυτή τη στιγμή προτάσσει τις επαναληπτικές εκλογές -οι οποίες δεν είναι βέβαιο ότι θα δώσουν λύση- θα διογκώσει την πολιτική σύγχυση και πλέον τα αδιέξοδα θα είναι εντελώς ορατά μπροστά μας. Αυτό για μένα λέγεται ανευθυνότητα.   

Για τον κίνδυνο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και τις σημερινές δηλώσεις Σόιμπλε:

Το θεωρώ αφελές να εντάξουμε στη συζήτησή μας, κατά πόσο έχουμε νομικά ή και πολιτικά την πιθανότητα να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Υπάρχει η Συνθήκη από τη δημιουργία της Ε.Ε., υπάρχουν σαφέστατα άρθρα, που δεν προβλέπουν έξοδο. Ωστόσο, μπορεί να επιτευχθεί αυτό με οικονομικά μέσα.  Ξέρετε όταν κανείς είναι κάτω από το νερό και η παροχή οξυγόνου μειώνεται, θα θέλεις να βγάλεις το κεφάλι έξω να πάρεις μια ανάσα. Συνεπώς, αυτό μπορεί να σε οδηγήσει μοιραία, μόνος σου να εκλιπαρείς να επιστρέψεις στο εθνικό νόμισμα, αν στερείσαι επιλογών. Όμως το να συζητάμε καθημερινά το μέσα ή έξω, την ώρα που η δημόσια διοίκηση παραλύει, πχ η Εθνική Στατιστική Αρχή αδυνατεί να ολοκληρώσει ακόμα και την απογραφή του 2011, δεν έχει νόημα. Η διοίκηση είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και όποιος δεν το βλέπει αυτό, πραγματικά δεν αξίζει να είναι στην πολιτική σκηνή της χώρας. Συνεπώς, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις. Δεν βοηθούν το οικονομικό κλίμα της χώρας -και οικονομικό και πολιτικό κλίμα είναι δυο προϋποθέσεις για να λειτουργεί μια οικονομία- και από πλευράς προσέλκυσης επενδύσεων, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, στην ψυχολογία των πολιτών και της αγοράς.

Για τον Ολαντ και κατά πόσο μπορεί να σώσει την Ελλάδα:

Δεν πιστεύω σε τέτοιες λύσεις, μόνοι μας πρέπει να σωθούμε. Μόνοι μας πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε, να ανασκουμπωθούμε, να δουλέψουμε και να σώσουμε την πατρίδα.

Για την οικονομική πολιτική της Ευρώπης και αν θα υπάρξει διαφοροποίηση στο μέλλον:

Υπάρχει ήδη διαφοροποίηση. Η Ευρώπη έχει πάρει ήδη αποφάσεις και έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για το θέμα της ανάπτυξης. Συγκεκριμένα, έχει ληφθεί ήδη η απόφαση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ότι τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να είναι φιλικά προς την ανάπτυξη, καθώς και πως πρέπει να ισοσκελίζονται από μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής. Επιπλέον, έχει ληφθεί απόφαση για πιλοτικό Ευρωομόλογο. Ήδη δηλαδή, αυτή η συζήτηση για την ανάπτυξη έχει ξεκινήσει -αλλά προφανώς δεν μπορούμε να τη δούμε στα πορτοφόλια μας- και είναι σημαντικό, όταν αυτό θα φουντώσει, να είμαστε ακόμα ‘μέσα στη βάρκα’. Αν εμείς πάρουμε εν θερμώ ρίσκα, αν συνεχίσουμε να σέρνουμε τη χώρα σε ατέρμονες συζητήσεις, αν πάμε σε επαναληπτικές εκλογές διαρκώς, κάποια στιγμή θα βρεθούμε έξω από τη βάρκα, τη στιγμή που στην Ευρώπη θα έχει αρχίσει να επιστρέφει η ανάκαμψη και η ανάπτυξη.          

Για το αν θα πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική συμμετοχή Τσίπρα στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ:

Ο κ. Τσίπρας είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση και έχει τεράστιες ευθύνες. Απέδειξε -με τη διαχείριση της διερευνητικής εντολής- ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το βάρος των ευθυνών αυτών. Οφείλουμε να δώσουμε μια ευκαιρία στον ίδιο και στο κόμμα του να μετέχει σε μια Κυβέρνηση, να συμφωνηθεί αυτό το πολιτικό σχέδιο, στο οποίο λίγο-πολύ θεωρητικά δεν αποκλίνει κάποιος: παραμονή στο ευρώ και αλλαγή πολιτικής ζητάμε. Αλλά ο κ. Τσίπρας μάλλον δεν το επιθυμεί αυτό. Θα μπορούσε να ανασκευάσει τα όσα έχει πει περί καταγγελίας του Μνημονίου και να έρθει να σηκώσει τα μανίκια με τους υπόλοιπους αρχηγούς, με σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, την τροποποίηση της συνταγής, που εμείς έχουμε πει πολύ καιρό πριν πως δεν αποδίδει και στη συνέχεια, την έξοδο και την απαγκίστρωση από αυτό το καθεστώς. Δεν πιστεύω ότι η λέξη ‘καταγγελία’ τον εμποδίζει να μπει στην Κυβέρνηση.

Για το άνοιγμα της κεντροδεξιάς:

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα παράθυρο για τέτοιου είδους συνεννόηση. Σε κάθε περίπτωση, δεν μιλάμε για άθροισμα πολιτικών δυνάμεων με στόχο την αύξηση του ποσοστού, αλλά μιλάμε για μια προγραμματική σύγκλιση σε πολιτική βάση, των πολιτών και των δυνάμεων που συγκροτούν την Κεντροδεξιά.