Στη μνήμη του Νίκου Σιταρά, του Κώστα Γανιάρη

Ήταν τέλος της δεκαετίας του 50 τότε που το δημοτικό μας σχολείο αριθμούσε περί τους 200 μαθητές, λειτουργούσε πρωί-απόγευμα, που  ελέω αμερικανικής βοήθειας  παίρναμε για πρωινό ένα ποτήρι γάλα σκόνη (με την υποχρέωση να φέρνουμε κάθε πρωί ένα κούτσουρο για να ανάψουμε φωτιά) και ένα κομμάτι κίτρινο τυρί με ευθύνη της κυρά  Βασιλιώς, χωρίς θέρμανση, με ένα τετράδιο, με ένα μολύβι και μια κοινόχρηστη μολυβοξύστρα ανά αίθουσα, με βιβλία που οι παλιότεροι τα έδιναν στους νέους, που κάθε Κυριακή εκκλησιαζόμαστε και με τέσσερεις,  με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, δασκάλους που μας έμαθαν γράμματα.

Την κα ΑΝΘΗ, την κα ΜΑΡΙΑ, τον κ. ΓΙΩΡΓΟ και τον κ. ΚΟΥΜΕΛΑ.

Ένα πρωί η κα ΑΝΘΗ που είχε την 1η δημοτικού μας ανακοινώσε πως αύριο θα υποδεχτούμε τον καινούργιο μας συμμαθητή τον Νίκο Σιταρά από το Κονγκό. Τότε ήταν που η φαντασία μας οργίασε. Που είναι το Κονγκό? Στην Αφρική. Δηλαδή? Η μόνη εικόνα που είχαμε ήταν από τα βιβλιαράκια του Γκαούρ-Ταρζάν που μιλούσαν για μαύρους, ελέφαντες, λιοντάρια, τίγρεις, μάγους, ανθρωποφάγους.

Την άλλη μέρα υποδεχτήκαμε τον Νίκο. Ένα ευγενέστατο παιδί που μιλούσε με το σεις και το σας που έγινε γείτονας μου μιας και το σπίτι της μητέρας του ήταν στον Άγιο Παντελεήμονα. Έτσι διαβάζαμε μαζί, παίζαμε μαζί, γίναμε φίλοι και βγάλαμε το δημοτικό. Στο γυμνάσιο χωρίσαμε εκείνος στην σχολή Αναβρύτων εγώ στο Αρρένων. Στο πανεπιστήμιο εκείνος Αθήνα εγώ Θεσσαλονίκη τα καλοκαίρια μαζί στον Άγιο Αιμιλιανό που είχε το εξοχικό του.

Μια μέρα μου λέγει: Κώστα πάμε να βρούμε τον Σταγκούλη να του προτείνουμε να μιλήσει, θυμάμαι επακριβώς τον τίτλο, ‘συμβουλές και παραινέσεις προς τους νέους.’ Αντέδρασα, Νίκο ποιοί  είμαστε εμείς που θα υποδείξουμε στον Σταγκούλη που, πως και γιατί θα μιλήσει. Μην φοβάσαι μου λέει πάμε και βλέπουμε. Τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του και του είπαμε την πρόταση μας. Αφού πρώτα μας ρώτησε για τις σπουδές μας , μας έδειξε την συλλογή των γραμματοσήμων του και την βιβλιοθήκη του μας μίλησε για την λειτουργία και την κοινωνική πρόσφορα της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου και χωρίς να μας κοιτάξει μας είπε. Καλά αφού το ζητάτε θα γίνει. Και έτσι ένα απόγευμα του 72  οργανώσαμε την ομιλία στην κινηματογράφο της κυρά Λεμονιάς.

Τα χρόνια πέρασαν ο Νίκος ακλούθησε πανεπιστημιακή καριέρα καθηγητής πλέον φαρμακολογίας του εθνικού καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών εγώ επέστρεψα στην Χίο. Από το 1994, ως πρόεδρος της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου, έβαλα  ένα μεσομακροπρόθεσμο και μεγαλεπήβολο στόχο την ανάδειξη και εμπορική εκμετάλλευση των φαρμακευτικών ιδιοτήτων της μαστίχας. Συζητήσαμε επί μακρόν με τον Νίκο, τον ασπάστηκε και με ενθάρρυνε. Όποτε είχα πρόβλημα, ανησυχία, ενδοιασμό ή αμφιβολία για ένα ευρωπαϊκό χρηματοδοτούμενο ερευνητικό πρόγραμμα, για μια ιατροφαρμακευτική έρευνα ή ήθελα να αντλήσω πληροφορίες πάντα στον Νίκο έτρεχα πότε στο τηλέφωνο πότε στην Αθήνα και πάντα με συμβούλευε , υποδείκνυε , παρενέβαινε. Του  πρότεινα συνεργασία, επ΄ αμοιβή για τις υπηρεσίες του, την αρνήθηκε κατηγορηματικά λέγοντας μου το κάνω για σένα συμμαθητά. Και αυτό κράτησε 20 χρόνια.

Και τώρα που μας χώρισε ο θάνατος. Τι μένει?

Να θυμόμαστε πάντα τον Νικόλαο Σιταρά, του Μάμμαντος, όπως συνήθιζε να  συμπληρώνει, τον καλύτερο μαθητή της τάξης μας, τον άξιο σημαιοφόρο του σχολείου μας, τον αγαπημένο συμμαθητή, τον καλό φίλο, που από παιδί είχε αυτό το κάτι που τον έκανε ξεχωριστό, την ευγένεια των ελλήνων της διασποράς και τον αέρα του κοσμοπολίτη.    

Κωνσταντίνος Γανιάρης

Πρώην Πρόεδρος Ενώσεως Μαστιχοπαραγωγών Χίου

Τέως Αντιπεριφερειάρχης Χίου