ΣΤ ΑΡΑΞΟΒΟΛΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ του Γιάννη Ξενάκη

Σαββατόβραδο Αυγούστου μπροστά στην είσοδο της Άγιας Παρασκευής στην αγαπημένη μας Καλαμωτή. Πλήθος κόσμου που γέμισε ασφυκτικά όλους τους χώρους γύρω από την Εκκλησιά. Σίγουρα πολλοί περισσότεροι αυτοί που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν αλλά ήσουν στην σκέψη τους γιατί σ αγαπούσαν, αφού μόνο αγάπη και καλοσύνη σκορπούσες.  Εκεί Γιώργο, μπροστά στην είσοδο της Άγιας Παρασκευής τα υγρά μάτια δεν έβλεπαν και τα αυτιά δεν άκουγαν, γιατί η σκέψη βυθίστηκε αβίαστα στο πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν. Λίγα 48ωρα νωρίτερα, στο άκουσμα της εισαγωγής σου στο Νοσοκομείο ένιωσα έντονα την ανάγκη να τρέξω κοντά σου, συγνώμη δεν γνώριζα την επιθυμία σου να μην σ επισκέπτονται, σε αντίκρισα τελευταία φορά από μακριά, όχι για να σε θυμούμαι απ αυτή την εικόνα, αλλά για να σκέπτομαι πόσο άδικη είναι η ζωή, πόσο ισχύει πως ο Θεός παίρνει τους καλούς κοντά του νωρίς, πόσο δύσκολο είναι σ αυτούς που μένουν να δεχθούν την απουσία σου.  Έφυγα Γιώργο και στο δρόμο της επιστροφής σκέφτηκα πως γνωριστήκαμε πρώτη φορά στην Καλαμωτή. Εκεί στα χαλάσματα που με το φωτισμό τα ζωντάνεψες, με τα κεριά τους συμπλήρωσες αίγλη, νοσταλγία και ρομαντισμό και που με τη φωνή σου τα αναστήλωσες. Θυμήθηκα τον αρχαιολογικό χώρο του Εμπορειού, εκεί ψηλά με την Κώμη και τη θάλασσα στα πόδια μας και το λαμπερό Αυγουστιάτικο φεγγάρι στο βλέμμα μας που το σήκωνε ως εκεί η λεπτή σμιλευμένη φιγούρα σου και το εκτόξευε η μελωδική αντρίκια χροιά της φωνής σου. Αυτό το ίδιο φεγγάρι που τον φετινό Αύγουστο ήταν θαμπό, λες και συμμετείχε κι αυτό στο πένθος του προώρου χαμού σου, στην έλλειψη της λάμψης των δικών σου ματιών και της ηρεμίας και του χαμόγελου του προσώπου σου.  Ήσουν ξεχωριστός Γιώργο μου, ήσουν γεννημένος άρχοντας. Είμαι ευτυχής που σε γνώρισα, σ ευχαριστώ που μιλούσαμε γεμίζοντας τα κενά μου με το τι σημαίνει πραγματικά Άνθρωπος, αφού θα ζεις πάντα ανάμεσα μας ως παρακαταθήκη στο ανθρώπινο εκείνο είδος, που θαρρείς πως ολοένα λιγοστεύει και που πάει ή κοντεύει ολότελα να απολείψει.Δεν πέθανες Γιώργο, γιατί πεθαίνουν πραγματικά μόνο όσοι λησμονιούνται από τους ανθρώπους. Εσύ όμως θα ζεις παντοτινά στις καρδιές και τις ψυχές μας. Η αγαθή και καλοσυνάτη μορφή σου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες μας.  Ας είναι αυτά τα λίγα λόγια, ροδοπέταλα στρωμένα στον δρόμο σου προς τον ουρανό και άνθη παρηγοριάς στην πονεμένη σου Μάνα, στην λατρεμένη σου Ράνια, στα αγαπημένα σου αδέλφια και τους συγγενείς.  Καλό σου ταξίδι άρχοντα, θα σε θυμόμαστε πάντα.                                                                                         Γιάννης  Ξενάκης