Γεώργιος Μαΐστρος 1920 - 2000. Ο μοναδικός φωτογράφος των Μαστιχοχωρίων.

ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΚΑΛΑΜΩΤΟΥΣΟΙ

Τα masticnews έχουν ανοίξει μία στήλη με τίτλο "ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΚΑΛΑΜΩΤΟΥΣΟΙ" για όσους είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία του χωριού μας. Η στήλη αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής προς αυτούς τους ανθρώπους που διακρίθηκαν για τις μεγάλες πολιτιστικές τους δραστηριότητες και που με τα έργα τους και την αγάπη τους κράτησαν ζωντανό το χωριό μας.

Νέα προσθήκη στην στήλη μας είναι ο Γεώργιος Μαΐστρος.

                                            .............................................................................

Γεννήθηκε στη Χίο το 1920 και ήταν ο τρίτος γίος της οικογένειας. Ο μεγάλος γιός, ο Κώστας φεύγει στην Αμερική και είναι εκείνος πού βοηθάει οικονομικά και στηρίζει την οικογένεια ,ώστε ο δεύτερος γίος , ο Γιάννης , ο γνωστός μας καθηγητής,να σπουδάσει Φιλόλογος. Ο Γιώργης τελειώνει το δημοτικό, και ασχολείται με τη γεωργία ,βοηθώντας τους γονείς του. Το 1935 ειναι μια χρονιά σταθμός για τον Γιώργη. Ο μεγάλος αδελφός έρχεται από την Αμερική και του φέρνει δώρο μιά φωτογραφική μηχανή ! Ο Κωστής ερασιτέχνης φωτογράφος και κινηματογραφιστής, σε κάθε ταξίδι του στην Ελλάδα, τραβά πλήθος φωτογραφιών, όπως και το γνωστό μας φίλμ του 1948, ώστε να του θυμίζουν την πατρίδα στη μακρινή Αμερική. Είναι όμως και ο πρώτος δάσκαλος του Γιώργη. Αυτός είναι η αιτία που ο αγρότης Γιώργης , θα εξελιχθεί στο μοναδικό φωτογράφο των μαστιχοχωρίων. Ξεκίνησε ερασιτεχνικά, αλλά στη νότια Χίο δεν υπάρχει άλλος φωτογράφος. Παρ’όλο που στη χώρα είχαν ανοίξει τα πρώτα φωτογραφεία του Σταύρου Παντελίδη και του Αναστάσιου Σκλαβούνου από το 1865, το επάγγελμα παρέμενε ζηλότυπα «κλειστό». ¨Ετσι τα πρώτα ερασιτεχνικά χρόνια του Γιώργη ήταν δύσκολα. Τραβούσε τα φίλμ, πρώτα με την Kodak μηχανή που του είχε χαρίσει ο αδελφός του και μετά με την Yascika 6χ6 και αναγκαζόταν να τα δίνει στο πασίγνωστο φωτογραφείο του Χαβιάρα, για εμφάνιση. «Κανείς δεν μου ‘δειχνε», έλεγε «όχι πώς να τραβώ, αυτό το ‘χα στο αίμα μου, αλλά την τεχνική, πώς να εμφανίζω».

Στου Χαβιάρα όμως, επιρεάσθηκε βαθειά ως προς τον «αισθητισμό» του, αλλά και ανακάλυψε, η κατάφερε να πάρει ορισμένα βασικά μυστικά και απαραίτητα εργαλεία για την τέχνη του.

Το 1956, θα αγοράσει την καλή του επαγγελματική μηχανή. Από τότε και μέχρι το 1970, η φωτογραφία θα γίνει το κύριο επάγγελμα του. Η οικογένεια του , παντρεύτηκε την Καλλιόπη Βιτέλλα το 1947 και απέκτησαν δυο γιους, τον αγαπητό μας Μιχάλη και τον αείμνηστο Φιλόδωρο, που τόσο πρόωρα έφυγε από την ζωή. Με σχεδόν μόνιμο συνοδό του τον πρωτότοκο γιό του Μιχάλη, πού στα 14 χρόνια του, φωτογράφιζε ήδη γάμους,  γύριζε τα Μαστιχοχώρια της Χίου  ως πλανόδιος, αλλά και ως προσωπικός τους φωτογράφος, να αποθανατίζει σημαντικά, αλλά και ασήμαντα γεγονότα της ζωής τους. Ο «Φώτης», όπως τον αποκαλούσαν θα φωτογραφίσει όλη τη Νότια Χίο. Παρελάσεις, αγιασμοί, εγκαίνια σχολείων, αλλά και γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες, πανηγύρια, αναμνηστικές φωτογραφίες και στιγμιότυπα απο το μάζεμα της μαστίχας, τις εκδρομές, τις παρέες κ.λ.π. θα είναι τα θέματά του. Στις αρχές του ’60, κάνει τη μεγαλύτερη μαζική φωτογράφιση. Βγάζει σε όλη τη Νότια Χίο, φωτογραφίες για την αστυνομική ταυτότητα. Μια Κυριακή στο Πυργί, καθώς οι Πυργούσοι έβγαιναν από την εκκλησία, θα φωτογραφίσει γύρω στα 350 άτομα. Το συγκλονιστικό αυτό αρχείο, είναι έτοιμη πηγή για μελέτες Ιστορικής Ανθρωπολογίας, όπως επισημαίνει το Δεκέμβριο του 2000, στο άρθρο της στην Καθημερινή, η Στέλλα Μανέ.

Ο Γεώργιος Μαΐστρος πέθανε το Φεβρουάριο του 2000, αλλά άφησε πίσω του έναν θησαυρό, του οποίου δεν είχε επίγνωση. Το φωτογραφικό του υλικό, όπως και το φίλμ του αδελφού του Κώστα, αποτελούν πολιτιστική μας κληρονομιά πού οπως γράφει στο ίδιο άρθρο η Στέλλα Μανέ η διάσωση του και το αίτημα να του αποδοθεί ο σεβασμός και η θέση που του αρμόζει είναι υποχρέωση της κοινωνίας και της πολιτείας.

"Εάν ζούσε σήμερα ο Γιώργος Μαΐστρος", λέει η Στέλλα Μανέ "και διάβαζε αυτές τις γραμμές, θα αισθανόταν σίγουρα συγκινημένος ίσως και κολακευμένος, αλλά ταυτόχρονα κάπως αμήχανος, σα να υπήρχε σ’ όλα αυτά μια δόση υπερβολής. Τον είχα ρωτήσει κάποτε εαν κέρδισε ποτέ την ζωή του από τη φωτογραφία και εάν είχε συνείδηση της κοινωνικής εμβέλειας του έργου του. «Ποίος εκέρδισε παιδί μου τη ζωή του αφ’την τέχνη και τη γνώση»,μου είχε πεί, με τη γνωστή του λαική φινέτσα και σοφία. «Είχα πάντα από δίπλα το κουρείο μου, η το ψιλικατζίδικο και τις γεωργικές δουλείες κι έτσι εζούσαμε». Οσο για τη αξιολόγηση του έργου του δεν φαντάζομαι να είχε ποτέ καμμία «μεγάλη ιδέα» ούτε καμία ιδιαίτερη αξίωση. Οι ανθρωποί σαν το Μαίστρο μη έχοντας άλλου είδους μέτρα σύγκρισης και κριτήρια αρκούνταν να κάνουν σωστά τη δουλεία τους στο ρόλο και στο χώρο που βρέθηκαν. Του έφτανε που οι συντοπίτες του αγαπούσαν τις φωτογραφίες του, τις έκαναν κάδρα και τις έβαζαν στα σπίτια τους και που εκείνος μεσ’απ’αυτές κατάφερε να ξεφύγει απ’την ανωνυμία των προδιαγραφών του και να γράψει,με μία έννοια,ιστορία. «Τι θα’μουν εγώ χωρίς τη φωτογραφία παιδί μου; Ενας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Τώρα, κι εγώ να φύγω, θα υπάρχουν οι φωτογραφίες μου, να τις βλέπουν οι άνθρωποι. Και τ’όνομα μου...»"

Και τ’όνομα του και οι φωτογραφίες του με τη σφραγίδα «Φώτο Μαΐστρος», θα δεσπόζει σχεδόν σε όλα τα σπίτια της Καλαμωτής και των Νοτιοχώρων και θα επιβεβαιώνει ότι ο Γιώργης Μαΐστρος ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας χωρικός. ¨Ηταν, χωρίς να το ξέρει ίσως, ένας καλλιτέχνης, που θα μας φέρνει θύμισες και μνήμες από χρόνια τρυφερά, και πρόσωπα και γεγονότα αγαπημένα.Από μια Καλαμωτή που γνώρισε μεγαλεία και δόξες και που γαλούχισε επιστήμονες και ανθρώπους των γραμμάτων, που σήμερα κατέχουν αξιόλογες θέσεις σε ολόκληρη τη Χίο, αλλά και το Πανελλήνιο!

Πηγή kalamotinet.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Είναι επιθυμητά και ευπρόσδεκτα βιογραφικά σημειώματα και άλλων προσωπικοτήτων στο

                                                                www.masticnews.com.