Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση,
Πρώτο είναι η υπόσχεση που έδωσε προεκλογικά ο Δήμαρχος Χίου Γιάννης Μαλαφής, ότι θα επιδιώξει η Χίος να έχει τρεις Δήμους. Είναι πολύ δύσκολο στην υλοποίησή του, αν όμως όλοι μαζί στηρίξουν Κόμματα, Παρατάξεις, Βουλευτές και τοπικούς φορείς, είναι σίγουρο ότι θα το πετύχουν.
Δεύτερο η έκδοση του υπ’ αριθμ. 194/2025 Προεδρικού Διατάγματος Ένα διάταγμα που φέρνει θλίψη και οργή, καθώς ανατρέπει δραματικά την καθημερινότητα και το μέλλον χιλιάδων ιδιοκτητών σε μικρούς οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων.
Και τρίτο η διαβούλευση που γίνεται για το νέο εκλογικό νόμο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρότι στο σχετικό υπόμνημα που τέθηκε σε διαβούλευση δεν γίνεται ρητή αναφορά στην κατάργηση των Τοπικών Συμβουλίων, η παντελής απουσία αναφορών σε αυτά σε συνδυασμό με το ήδη υφιστάμενο καθεστώς αποδυνάμωσης τους, προκαλεί εύλογη ανησυχία.
Είναι γνωστό στο ότι η Χίος από το 2011 που λειτουργεί ως ενιαίος Δήμος, παρουσιάζει δυσλειτουργίες-κυρίως σε προβλήματα καθημερινότητας -που χειροτερεύουν την ζωή ντόπιων και επισκεπτών προκαλώντας δυσφορία και αγανάκτηση σε όλα τα χωριά. Προφανώς την ευθύνη δεν την έχουν οι αιρετοί. Ευθύνεται το σύστημα όπως το διαμόρφωσε το Αθηνοκεντρικό Κράτος. Άρα, αυτό έπρεπε να αλλάξει.
Δυστυχώς δεν άλλαξε με τον νέο εκλογικό νόμο 4804/21 για την Αυτοδιοίκηση, που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2021. Πρόκειται για τον νόμο της Ν.Δ. που αντικαθιστά την απλή αναλογική του Κλεισθένη (4555/2018) του ΣΥΡΙΖΑ με φουλ ενισχυμένη. Γιατί δεν έγιναν τρεις Δήμοι στη Χίο; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν το επιθυμούσαν λίγοι αιρετοί, παλαιοί και νέοι, που τους διακρίνει μεγαλομανία και άκρατος εγωισμός
.Σε άρθρο μου στα Μαστιχοχωρούσικα Νέα στις 12 Οκτωβρίου 2017- «Γιατί η Χίος πρέπει να γίνει τρεις Δήμοι», πριν την ψήφιση του νόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ έγραψα τα παρακάτω :Οι δύο αυτοδιοικητικές μεταρρυθμίσεις, «Καποδίστρια» και «Καλλικράτη» έγιναν προφανώς για δύο λόγους.
1. Να μειωθούν τα έξοδα της διοικητικής λειτουργίας του κράτους και 2. να αυξηθεί η αποτελεσματική των αναπτυξιακών πρωτοβουλιών της Περιφέρειας. Με τη λογική της σύγχρονης ανάπτυξης, το κράτος έδωσε προτεραιότητα στις υποδομές και η οικονομία ξεπέρασε τα όρια των τοπικών κοινωνιών. Ειδικά οι συγκοινωνίες ένωσαν τους χώρους που αποτελούσαν τους παράλληλους μικρόκοσμους της επαρχίας. Οι παλαιοί Δήμοι δεν διέθεταν ούτε την τεχνογνωσία, ούτε τα χρήματα, ούτε τον εξοπλισμό για έργα μεγαλύτερης κλίμακας. Όμως η ορθότητα των πολιτικών επιλογών δεν κρίνεται μόνο από την ορθολογική λογική αλλά και από την πείρα.
Γι’ αυτό η πολιτική αποτελεί μία συνεχή λειτουργία και όχι δέσμη εφάπαξ λύσεων.Η πείρα απέδειξε τελικά ότι τα οφέλη από τη γεωγραφική επέκταση των Δήμων στα όρια των παλαιών Νομών ωφέλησαν μόνο τα κεντρικά ταμεία του κράτους, το οποίο περιόρισε τα έξοδά του αλλά εζημίωσε τις αναπτυξιακές προοπτικές της Περιφέρειας. Είναι άλλο πράγμα η τοπική αυτοδιοίκηση και άλλο η περιφερειακή κρατική διοίκηση.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πρώτα απ’ όλα ο στυλοβάτης της κοινωνικής συνοχής της κάθε τοπικής κοινωνίας. Ασκεί πρώτα απ’ όλα κοινωνικό ρόλο, ενθαρρύνει τη συνεργασία του τοπικού πληθυσμού και αυξάνει το ενδιαφέρον των ντόπιων για συμμετοχή στα κοινά. Η ανάπτυξη δεν είναι κατά πρώτο λόγο θέμα κεντρικών γραφείων αλλά ενδιαφέρον και ευθύνη για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της κάθε τοπικής κοινωνίας.
Η Χίος μας είναι μια δυναμική κοινωνία με πολλές ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, που περιμένουν τις τοπικές συνεργασίες για να ξεκινήσει η αξιοποίησή τους. Η έννοια του αρχαίου ελληνικού Δήμου μόνο στα όρια των τοπικών κοινωνιών μπορεί να λειτουργήσει. Γι’ αυτούς του λόγους και με την πείρα που έχω αποκτήσει ως αυτοδιοικητικός και εκδότης τοπικής ηλεκτρονικής εφημερίδας κρίνω ότι η δημιουργία τριών Δήμων θα δώσει νέα ώθηση στην ανάπτυξη του τόπου μας που τόσο το έχει ανάγκη.
Η κατάργηση του Π.Δ.194/2025 και η διασφάλιση της συνέχισης των τοπικών συμβουλίων δεν είναι απλώς απαραίτητες. Είναι όρος επιβίωσης για την ύπαιθρο. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε ζωντανά τα χωριά μας, να τους δώσουμε μέλλον και προοπτική, οφείλουμε να υπερασπιστούμε την φωνή τους και το δικαίωμα τους στην ύπαρξη.
φοβερο και ακρως ενημεροτικο αρθρο
ΑπάντησηΔιαγραφή