Ιωάννης Καζάς Ο Ιερολοχίτης που ύψωσε την σημαία της Απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων πριν από 70 χρόνια

Γεννήθηκε το 1924 στην Καλαμωτή της Χίου. Ήταν το τέταρτο κατά σειρά παιδί, από τα πέντε του Κωστή και της Αγγερούς Καζά. Στις 14 Φεβρουαρίου 2020 συμπληρώνονται δέκα επτά χρόνια από τον θάνατο του.

Ο Γιάννης Καζάς, βαπτισμένος με τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ήταν ο πραγματικός άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Ειλικρινής, τίμιος, ηθικός, εργατικός,άριστος οικογενειάρχης και προπάντων πατριώτης, αφού νεαρότατος παίρνει μέρος και μάλιστα με μεγάλη προσφορά στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο,υπηρετώντας στον Ιερό Λόχο υπό τας διαταγάς του άλλου εκλεκτού Χιώτη,του Στρατηγού Γεωργίου Βορριά και ήταν παρόν σε πολλές επιχειρήσεις του στρατού μας σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα στα Δωδεκάνησα  όπου τιμήθηκε το 1995 από τον Δήμο Ρόδου στην επέτειο των 50 χρόνων από την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων  ως ο Ιερολοχίτης που ύψωσε την σημαία της απελευθέρωσης εκείνη την ιστορική ημέρα.Η ημέρα αυτή 31 Μαρτίου 1947 θα μείνει στην ιστορία, για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσουμε στην Μητέρα Πατρίδα
Την 31η Μαρτίου 1947 μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Εγγλέζους, ο Άγγλος ταξίαρχος Πάρκερ υπέγραψε στο κτίριο που στεγάζεται σήμερα η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, την παράδοση από τη Βρετανία στην Ελλάδα της Δωδεκανήσου, παρουσία του αντιναυάρχου Περικλή Ιωαννίδη.

Στις 31 Μαρτίου 1947 υποστέλλεται η βρετανική σημαία από τον ιστό του διοικητηρίου της Ρόδου και υψώνεται η ελληνική σημαία από τον Ιερολοχίτη Γιάννη Καζά που συνεχίζει να κυματίζει μέχρι σήμερα στη Ρόδο και σε όλα τα Δωδεκάνησα

Μετά το τέλος του πολέμου παραμένει και εργάζεται στην Ρόδο. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Ναυτικού Ομίλου Ρόδου. Τα δύσκολα χρόνια που επακολούθησαν μετά τον πόλεμο, τον ανάγκασαν να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον και το 1951 αναχωρεί στην Αμερική.

Το 1960 επιστρέφει στο χωριό και παντρεύτηκε την Δέσποινα Φραγκούλη πιστή σύζυγος μέχρι το τέλος του και μετά από λίγο καιρό αναχώρησαν  για την Αμερική, όπου απέκτησαν ένα γιό τον Μιχάλη, που με την σειρά του εκείνος τους χάρισε ένα εγγονάκι τον Γιάννη.

Επιστρέφουν από την Αμερική το 1974 για μόνιμη εγκατάσταση στο αγαπημένο τους χωριό.
Ο Γιάννης Καζάς που αγαπούσε το χωριό και τον τόπο του από τα παιδικά  και τα εφηβικά του χρόνια, δεν μπορούσε να σταθεί αδιάφορος στις τόσες ανάγκες του . Ενεργητικός και ανήσυχος πλησίασε την νεολαία του χωριού,και επανίδρυσε το 1ο Σύστημα Προσκόπων στην Καλαμωτή.

Η πλούσια δράση και οι ποικίλες δραστηριότητες, με Αρχηγό τον Γιάννη Καζά, θα μείνουν αξέχαστες στις μνήμες των Προσκόπων της εποχής εκείνης.Το παρών έδωσε και στη δημιουργία της χορωδίας του χωριού που με την καθοδήγησή του, στην εσπερινή ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής έψαλαν τα εγκώμια, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στον κόσμο.
Η αναγνώριση του πλούσιου έργου του στην μικρή κοινωνία του χωριού  εξήρε την ημέρα της κηδείας του, ο Έφορος παλαιών Προσκόπων Χίου κος Μαθιούδης Γ. στον επίλογο του επικήδειου λόγου του, λέγοντας τα εξείς. Εμείς οι Πρόσκοποι της Χίου, είμεθα υπερήφανοι, που το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων,είχαμε ένα τέτοιο βαθμοφόρο του αναστήματος του Γιάννη Καζά.Μεγάλη η προσφορά του στον Προσκοπισμό των Μαστιχοχωρίων μετά την αποχώρηση των προκατόχων του, Επιτροπάκη, Παρθενίδη, Κανάριου, μέχρι πριν από λίγα χρόνια.
Γιάννη μας, θα είσαι πάντα ο πολικός αστέρας που θα μας καθοδηγεί, σε ότι ωραίο και υψηλό ιδεώδες.Καλό σου ταξίδι.........

Επισφράγισμα για το πλούσιο έργο που άφησε ο Γιάννης Καζάς ήταν ο επικήδειος λόγος των Προσκόπων του χωριού, που εκφώνησε ο Ξενοφών Ισιδ. Φραγκούλης.

Λένε ότι ο θάνατος δεν παλεύεται.Θάνατος όμως πραγματικός είναι η λησμονιά, κι αυτή τη νίκησες.
Ξεμπέρδεψες μαζί της νωρίς.
Τότε που, παιδιά ακόμα, μας πήρες απ΄το χέρι, Περπάτησες μαζί μας και μας άντρωσες.
Τότε που ομόρφυνες τις μέρες μας και τα βράδια μας με το παιχνίδι-την άσκηση, τις συμπαραστάσεις.
Τότε που μας έκανες υπερήφανους για αυτό που ήσουνα και γι΄αυτό που γινόμαστε-που μας μπόγιασες με την αγάπη για τον τόπο μας,τις ρίζες μας,την ιστορία μας.
Τότε που μάθαμε πως να κοροϊδεύουμε τους φόβους μας και να κερδίζουμε τον αυτοσεβασμό μας.
Τότε που σημάδεψες,με τη μορφή σου, ανεξίτηλα τη μνήμη μας.
Τώρα ότι κι αν μας πουν εμείς ξέρουμε ότι τον θάνατο το γέλασες.
Γιατί,ζεις μέσα στη μνήμη μας-στη συλλογική μνήμη-και στου καθενός χωριστά τις θύμισες.
Γιατί,τώρα που μεγαλώσαμε,μάθαμε να λέμε κι εμείς ιστορίες,για τη ζωή μας,τον τόπο μας τον τρόπο τον Ελληνικό-και στις ιστορίες μας αυτές έχεις το μερτικό σου.
Εμείς λοιπόν που μάθαμε,ξέρουμε ότι δεν έφυγες,μα ταξίδευσες.
Ταξίδευσες παίρνοντας μαζί σου ένα κομμάτι μας και αφήνοντας πίσω σου ένα κομμάτι για μας.
Καλό ταξίδι Κυρ. Γιάννη.
ΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ ΣΟΥ.