Πάσχα στην Καλαμωτή πριν 40 χρόνια του Κυριάκου Λεράκη.

Χρόνια είχα να πάω στο χωριό. Κι όταν τ' αποφάσισα, ήθελα να΄ναι Πάσχα.Να βρεθώ, όπως στα μικράτα μου,στην ολόφωτη εκκλησιά, γεμάτη από κόσμο.Να΄ναι, όπως τότε, που παιδιά μαζευόμασταν στο Ιερό κι αποφασίζαμε ποιος " θα φορέσει " για να σηκώσει το Σταυρό η΄τα " ξεφτέρια ", και ποιος " θα πιάσει "τ΄Άγια ή το Κερί. Ήθελα να πάω Πάσχα για να φέρω στη σκέψη μου τα μελωδικά " τεριρέμ "του αριστερού ψάλτη και την κρυστάλλινη φωνή του δεξιού και οι δύο συγχωρεμένοι από χρόνια.
Και πήγα.Μα μου φάνηκαν όλα διαφορετικά. Η εκκλησιά μας πιο  λαμπρή, πιο φωτεινή, πιο χαρούμενη από ποτέ. ΄Εμοιζε πιο πολύ με εκκλησιά μεγαλούπολης παρά μ' εκείνη των παιδικών μου χρόνων.Φαίνεται πως οι χωριανοί, ξενιτεμένοι και ντόπιοι, θέλουν το τάμα τους να΄ναι προσφορά αγάπης στην Αγία μας.
Σ΄όλες τις Ακολουθίες του Πάσχα, η σκέψη μου πλανιόταν σε μορφές αγαπητών συγχωριανών που έφυγαν για το Μεγάλο Ταξίδι.Τους φανταζόμουν όπως ήταν τότε, γεροδεμένους, με τη ζωντάνια που χαρίζει η ζωή κοντά στη Φύση.Και θα΄μενε ακόμα πιο πολύ η σκέψη μου στα παλιά, αν οι κατανυκτικές μελωδίες της χορωδίας του ακούραστου και δημιουργικού Γιάννη Καζά,θυμίαμα ευλαβικό στον Εσταυρωμένο, δε με προσγείωναν στην πραγματικότητα.
Οι συγχωριανοί μας, λιγότεροι από τότε, μα πιο καλοντυμένοι και πιο ξεκούραστοι, φρόντιζαν, μαζί με το προσκύνημα τους, να ενημερώνονται ψιθυριστά και για τους νεοφερμένους πασχαλινούς επισκέπτες.
Χάρηκα ιδιαίτερα όταν διαπίστωσα πως το ρακί, τα σύκα και τα στραγάλια στον αυλόγυρο της εκκλησιάς, μετά την Ακολουθία της Αποκαθήλωσης, συνεχίζονται και στην εποχή της βιντεοκασέτας.
Στην απαραίτητα βόλτα μου στα σοκάκια και στους δρόμους του Χωριού, σταμάτησα αρκετές φορές για να δω τα νιόκτιστα και να ρωτήσω "ποιανού είναι." Η  ψυχή μου όμως κολλούσε στ΄άλλα, στα παλιά με τη θλιμμένη όψη, τους πεσμένους σοφάδες και τα σφαλισμένα παράθυρα.Αυτά που τα χτύπησε η εγκατάλειψη, ο χρόνος, η ξενιτειά κι ο θάνατος.Που οι αράχνες και τα σωριασμένα ξερά φύλλα στο κατώφλι τους μαρτυρούσαν πως σπάνιοι είναι οι επισκέπτες τους.Κι όμως, σ΄αυτά τα σπίτια, που μυρίζουν κλεισούρα και μούχλα, κάποτε έσφυζε η ζωή και τα γέμιζαν ζωντάνια οι τρεις γενιές που τα μοιράζονταν.Στα " κατώγια ", μα πιο πολύ στη " σάλα "με τα κάδρα των παππούδων και το μεγάλο, σκούρο " σκρίνιο ", έγιναν βαφτίσια, αρραβωνιάσματα και γάμοι.Συναντήθηκαν οι συμπέθεροι για τα προικιά της κόρης, αντήχησαν αμανέδες κι ακούστηκαν μοιρολόγια.
Κι όπως παλιά, δεν έφυγα από το χωριό χωρίς την επίσκεψη στο άλλο, το ήσυχο, το μακάριο, το μεγαλύτερο. Και στάθηκα για λίγο σ΄αγαπητούς φίλους και συγγενείς που πρόωρα ή σε βαθιά γεράματα ο Παντοδύναμος κάλεσε κοντά Του.
Το Πάσχα αυτό ήταν διαφορετικό από τ΄άλλα.Οι εικόνες του θα πολιορκούν την σκέψη μου κι όταν ακόμη θα μας έχουν τελειώσει τα κόκκινα αυγά και τα νόστιμα, αφράτα τσουρέκια.