Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Eκείνα τα Χριστούγεννα - Παραμονή Χριστουγέννων του 1942 στην Καλαμωτή, του αείμνηστου Κυριάκου Λεράκη.








Τα στολίδια του δέντρου ήταν κουκουνάρια, βαμμένα κόκκινα, κίτρινα και μπλε. Στο δέντρο, υπήρχαν, ακόμα, μικρές κατασκευές από γυαλιστερό χαρτί σε ζωηρούς χρωματισμούς. Ήταν κομψές καμπανούλες, μικροί, στρογγυλοί φάροι και σπιτάκια, με ζωγραφισμένες τις πόρτες και τα παράθυρα. Όλα ήταν φτιαγμένα με μεράκι και τακτοποιημένα με προσοχή και γούστο. Ακόμα και το βαμβάκι, που χάριζε την αίσθηση του χιονιού, είχε τοποθετηθεί προσεχτικά και πρόσφερε φυσικότητα στο διάκοσμο. 
Η αρχική μου συστολή γρήγορα εξαφανίστηκε αφού το περιβάλλον ήταν γνώριμο. Βρίσκονταν εκεί συμμαθητές, φίλοι, και μερικά παιδιά από άλλες γειτονιές. Όλοι ένιωθαν άνετα και περιεργάζονταν το δέντρο και τη διακόσμησή του, απολαμβάνοντας, συγχρόνως, τη ζεστή ατμόσφαιρα του σπιτιού. Δυο παιδιά είχαν αποτραβηχτεί παράμερα και προσπαθούσαν, διακριτικά, να ισιώσουν μερικά από τα χαρτονομίσματα που συγκέντρωσαν από τα κάλαντα. Μπορεί η ονομαστική αξία των κατοχικών χαρτονομισμάτων να ήταν σημαντική, αντιπροσώπευαν όμως μικρή αγοραστική δύναμη, αφού η έλλειψη αγαθών και η άνοδος των τιμών ήταν από τα κύρια γνωρίσματα εκείνων των καιρών. 
Όπως φάνηκε από την πρώτη στιγμή, την εποπτεία και την όλη καθοδήγηση για τη γιορτή, την είχε η Μαίρη η Κοκκινάκη, από τον Κάμπο. Ήταν, περίπου, δεκαέξι με δεκαοκτώ χρονών, λυγερή, κατάξανθη, με φωτεινό, χαρούμενο πρόσωπο. Την επομένη, έμαθα ότι η Μαίρη βρέθηκε στο Χωριό φιλοξενούμενη, από την οικογένεια του Τριαντάφυλλου. Και ήταν αποκλειστικά δική της η πρωτοβουλία για την οργάνωση της γιορτής, με την έγκριση και τη βοήθεια, φυσικά, της οικογένειας που την φιλοξενούσε. 







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου