Δυστυχώς, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, η κοινωνία μας δε θορυβήθηκε, δεν κλονίστηκε, στο βαθμό που θα περίμενε κανείς σε άλλες εποχές, από το γεγονός ότι τα αστυνομικά κρατητήρια γέμισαν ασφυκτικά από προχθές με νέους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους, ακούγεται, ότι βαρύνονται ακόμα και με κακουργήματα για εμπορία-διακίνηση ναρκωτικών ουσιών. Ακόμα χειρότερα, το μόνο που ακούγεται, δεξιά και αριστερά (φαίνεται αυτό μόνο μας ενδιαφέρει), είναι το ερώτημα αν στα άτομα αυτά συμπεριλαμβάνονται πρόσωπα «γνωστών οικογενειών».
Συνεπώς, αν σε μια «καλάδα» συνελήφθησαν είκοσι άτομα ως μέλη συμμορίας διακίνησης ναρκωτικών, σκέφτομαι πόσοι τελικά να είναι οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών στον τόπο μας, ώστε, το «σύστημα» να χρειάζεται ένα λόχο (και πόσοι τέτοιοι είναι ακόμα ασύλληπτοι) για να τους τροφοδοτεί;
Η χαλαρή αντίδραση, η έλλειψη αίσθησης, να είναι άραγε απότοκη μιας ρεαλιστικής άποψης ή αποδοχής, ότι αυτή είναι πια η κοινωνία μας, τι να κάνουμε και συνεχίζουμε αδιάφοροι;
Φέρνω στο μυαλό μου τα χρόνια μιας συντηρητικής κοινωνίας που συνομήλικοι μου και μεγαλύτεροι βιώναμε. Με αυτό τον όρο χαρακτηρίστηκε η περίοδος όπου οι μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες αντιδρούσαν με ενόχληση σε τέτοια ή άλλα «αντικοινωνικά» φαινόμενα. Αν εξαιρέσει κανείς το πραγματικά αβάσταχτο κουτσομπολιό και την περιθωριοποίηση που υφίσταντο, τότε, οι «αμαρτωλοί», σκέφτομαι μήπως λειτουργούσε αυτή η αντίδραση της κοινωνίας ως ένα μέσο αποτροπής τέτοιων συμπεριφορών, αλλά και σε κάποιο βαθμό, υπενθύμιση-«καμπανάκι» των ευθυνών των γονέων, των δασκάλων, της εκκλησίας, του κράτους κλπ.;
Το πώς φθάσαμε ως εδώ χωρεί πολλή συζήτηση, ο καθένας, όμως, από εμάς γνωρίζει το βαθμό της έκπτωσής του, στο φιλότιμο, στη φιλοπατρία, στις κοινωνικές, οικογενειακές, πολιτικές αξίες, στην κοινωνική αλληλεγγύη κλπ. Την απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα πώς φθάσαμε ως εδώ μπορεί εύκολα να τη δώσει ο καθένας μας στο εαυτό του.
Δεν είμαι οπαδός της συνομοσιολογίας, πλην όμως, ο παραλληλισμός της κοινωνικής πτώσης με την πολιτική κατάρρευση της χώρας (η οικονομική είναι παρεπόμενο), η οποία φανερά πια έχει χειραγωγηθεί από την νέα ακραία επίθεση της ιδεολογίας της Σχολής του Σικάγου, όπου τα πάντα έχουν παραχωρηθεί (δυστυχώς αμαχητί) στους λίγους, σε ένα νέο φασισμό χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο, με οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι αυτά που βιώνουμε, με απόλυτη ευθύνη μας, είναι μια νέα-νέα τάξη πραγμάτων, όπου το σύνολο υποκαθίσταται από τις ευάλωτες μονάδες, δηλαδή, κάτι σαν βουστάσιο.
Υπάρχει ελπίδα; Ναι, σαφώς υπάρχει, εφόσον συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα ότι τρέχουμε ολοταχώς προς το σφαγείο. Οι συμπεριφορές κοινωνικής αλληλεγγύης που επιδεικνύει τελευταία ο μικρός τόπος μας για φαινόμενα ένδειας, μας δείχνει καλά σημάδια. Οι θεσμικοί κοινωνικοί φορείς επιβάλλεται να συνεγερθούν άμεσα, όχι δημοσιοϋπαλληλικά, αλλά αληθινά, ανθρώπινα για να πάρει ξανά μπρος το κοινωνικό ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Αναφορικά με τα θετικά αποτελέσματα των αστυνομικών και δικαστικών στην αποκάλυψη και σύλληψη του κυκλώματος δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε τα συγχαρητήριά μας, δούλεψαν με επαγγελματισμό και μεθοδικότητα για μεγάλο διάστημα. Στους εαυτούς μας και στην κοινωνία μας, όμως, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.
Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης
michailstav@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου